Daleszyce

Zobacz w indeksie Słownika geograficznego Królestwa Polskiego hasło Daleszyce
Ten artykuł dotyczy miasta. Zobacz też: inne znaczenia tego słowa.
Daleszyce
miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Ilustracja
Rynek
Herb
Herb
Państwo

 Polska

Województwo

 świętokrzyskie

Powiat

kielecki

Gmina

Daleszyce

Aglomeracja

kielecka

Prawa miejskie

1569–1870, 2007

Burmistrz

Dariusz Meresiński

Powierzchnia

15,50 km²

Populacja (31.12.2021)
• liczba ludności
• gęstość


2844[1][2]
188 os./km²

Strefa numeracyjna

(+48) 41

Kod pocztowy

26-021

Tablice rejestracyjne

TKI

Położenie na mapie gminy Daleszyce
Mapa konturowa gminy Daleszyce, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Daleszyce”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Daleszyce”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Daleszyce”
Położenie na mapie powiatu kieleckiego
Mapa konturowa powiatu kieleckiego, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Daleszyce”
Ziemia50°48′13″N 20°48′27″E/50,803611 20,807500
TERC (TERYT)

2604054

SIMC

0236429

Urząd miejski
Plac Staszica 9
26-021 Daleszyce
Multimedia w Wikimedia Commons
Hasło w Wikisłowniku
Strona internetowa

Daleszyce – miasto w południowej Polsce, położone w województwie świętokrzyskim, w powiecie kieleckim, siedziba gminy wiejsko-miejskiej Daleszyce. Ośrodek miejski aglomeracji kieleckiej.

Według danych z 1 stycznia 2018 Daleszyce liczyły 2 914 mieszkańców[1].

Były miastem biskupstwa krakowskiego w województwie sandomierskim w ostatniej ćwierci XVI wieku[3]. Miasto rządowe Królestwa Kongresowego położone było w 1827 roku w powiecie kieleckim, obwodzie kieleckim województwa krakowskiego[4].

Położenie

Według danych z 31 grudnia 2010 r. powierzchnia miasta wynosiła 15,50 km²[5].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.

Przez miasto przechodzi szlak turystyczny niebieski niebieski szlak turystyczny z Chęcin do Łagowa.

Dojazd z Kielc zapewniają autobusy komunikacji miejskiej linii 11[6].

Historia

Daleszyce niemal od początku swojego istnienia dzięki nadaniom książęcym należały do biskupów krakowskich[7]. W 1220 r. bp Iwon Odrowąż nakazał wybudować tu kościół parafialny pw. św. Michała, dziś na jego miejscu stoi kościół ze znacznie późniejszego okresu, rozbudowany w 1912 r., w którym w południowej ścianie kaplicy znajduje się zegar słoneczny z 1629 r., we wnętrzu zaś – obraz Matki Boskiej z XVI w. W 1362 r. miejscowość odwiedził król Kazimierz Wielki. W 1569 r. za wstawiennictwem bp. Filipa Padniewskiego Daleszyce otrzymały prawa miejskie (przywilej ten, nadany przez Zygmunta Augusta, został odebrany w 1869 r., za udział mieszkańców w powstaniu styczniowym[7] i przywrócony z początkiem 2007 r. na mocy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 lipca 2006 r.[8]).

W 1869 r. w miejscowości utworzono gminę żydowską. Według spisu z 1937 r. w Daleszycach zamieszkiwało 525 Żydów, których podczas II wojny światowej Niemcy deportowali do obozu zagłady w Treblince.

W czasie wojny okolice Daleszyc stanowiły miejsce akcji partyzanckich, głównie oddziału AK "Barabasza" (najważniejsze miały miejsce 26 lipca i 3 sierpnia 1944 roku)

3 sierpnia 1944 r. oddział "Barabasza" uderzył na niemiecką jednostkę pacyfikującą Daleszyce. Na jego prośbę z pomocą oddziałowi AK przyszła brygada Armii Ludowej "Grunwald" pod dowództwem mjr. Józefa Sobiesiaka (ps. "Maks") kierując do walki 6 moździerzy. Ogień moździerzy ustawionych na okolicznym wzgórzu spowodował śmierć 22 hitlerowców i wycofanie się pozostałych. Uwolniono również zakładników, których Niemcy chcieli uprowadzić[9]. W odwecie 5 sierpnia 1944 r. w Górnie zamordowanych zostało ze szczególnym okrucieństwem i sadyzmem przez Korpus Kawalerii Kałmuckiej szesnaście osób uprowadzonych z Daleszyc. Po kilku dniach 12 sierpnia 1944 r. oddziały Wehrmachtu najpierw ostrzelały Daleszyce z artylerii, a potem spaliły wieś[10]. Na rynku znajduje się pomnik upamiętniający pomordowanych.

W ciągu wieków Daleszyce wielokrotnie nękane były pożarami, ich obecna zabudowa wzniesiona została na wzór dawnej świętokrzyskiej architektury w 1946 r.

W 1972 r. założony został w miejscowości klub sportowy Spartakus.

Demografia

Na koniec 2010 r. miasto liczyło 2953 mieszkańców[11].

  • Piramida wieku mieszkańców Daleszyc w 2014 roku[1].


Zabytki

Do rejestru zabytków nieruchomych zostały wpisane obiekty[12]:

  • układ urbanistyczny (nr rej.: A.308 z 30.03.1988),
  • kościół parafialny pw. św. Michała Archanioła z XIII i XVII w., przebudowany w latach 1907–1920, wraz z dzwonnicą bramną z 1833 r. (nr rej.: A.309/1-2 z 30.03.1988),
  • cmentarz parafialny z kaplicą (nr rej.: A.310/1-2 z 30.03.1988 i z 17.06.1992),
  • przydrożna kapliczka pw. św. Jana Nepomucena z połowy XIX w. (nr rej.: A.311 z 30.03.1988),
  • drewniane domy przy ul. Głowackiego nr 9, 11, 14, 15, 16, z XIX do I połowy XX w. (nr rej.: A.874 z 20.10.1955).
  • Kościół św. Michała Archanioła
  • Dzwonnica bramna przy kościele św. Michała Archanioła
    Dzwonnica bramna przy kościele św. Michała Archanioła
  • Kapliczka św. Jana Nepomucena
    Kapliczka św. Jana Nepomucena
  • Cmentarz parafialny z kaplicą
    Cmentarz parafialny z kaplicą
  • Drewniany dom przy ul. Głowackiego
    Drewniany dom przy ul. Głowackiego

Wspólnoty wyznaniowe

Zobacz też

Przypisy

  1. a b c Daleszyce w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2016-01-11] , liczba ludności w oparciu o dane GUS.
  2. Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2018r.
  3. Województwo sandomierskie w drugiej połowie XVI wieku. ; Cz. 2, Komentarz, indeksy, Warszawa 1993, s. 112 .
  4. Tabella miast, wsi, osad Królestwa Polskiego, z wyrażeniem ich położenia i ludności, alfabetycznie ułożona w Biórze Kommissyi Rządowéy Spraw Wewnętrznych i Policyi. T. 1 : A-Ł, Warszawa 1827, s. 93.
  5. Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2011 r., GUS, 10 sierpnia 2011, s. 143, ISSN 1505-5507 .
  6. Linia 11 [online], Zarząd Transportu Miejskiego w Kielcach [dostęp 2012-10-26] .
  7. a b Historia [online], deleszyce.pl, 19 sierpnia 2007 [dostęp 2014-04-04] [zarchiwizowane z adresu 2014-04-07] .
  8. Dz.U. z 2006 r. nr 137, poz. 972
  9. Józef BolesławJ.B. Garas Józef BolesławJ.B., Oddziały Gwardii Ludowej i Armii Ludowej 1942–1945, Wydawnictwo MON, 1971, s. 335 .
  10. JózefJ. Fajkowski JózefJ., JanJ. Religa JanJ., Zbrodnie hitlerowskie na wsi polskiej 1939-1945, Warszawa: Wydawnictwo Książka i Wiedza, 1981 .
  11. Stan i struktura ludności oraz ruch naturalny w przekroju terytorialnym. Stan w dniu 31 XII 2010 r., GUS, 10 czerwca 2011, s. 96, ISSN 1734-6118 .
  12. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo świętokrzyskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023, s. 26 [dostęp 2015-11-05] .
  13. Dane według wyszukiwarki zborów, na oficjalnej stronie Świadków Jehowy jw.org [dostęp 2020-07-23] .

Bibliografia

  • Tadeusz Dybczyński, Przewodnik po Górach Świętokrzyskich, Warszawa 1912
  • Ryszard Garus, Znakowane szlaki turystyczne woj. kieleckiego, Kielce 1983
  • Urbański K., Gminy żydowskie małe w województwie kieleckim w okresie międzywojennym, Kielce 2006
  • Józef Fajkowski, Jan Religa: Zbrodnie hitlerowskie na wsi polskiej 1939-1945. Warszawa: Wydawnictwo Książka i Wiedza, 1981

Linki zewnętrzne

  • Historia Żydów w Daleszycach na portalu Wirtualny Sztetl
  • Miejsko-Gminny Ośrodek Kultury w Daleszycach
  • Daleszyce, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. I: Aa – Dereneczna, Warszawa 1880, s. 895 .
  • p
  • d
  • e
Gmina Daleszyce
  • Siedziba gminy: Daleszyce
Miasta
  • Daleszyce
Wsie
Osady leśne
Integralne
części wsi
  • Babie
  • Borki
  • Brzezinki
  • Cisów Rządowy
  • Działki
  • Kaczyn
  • Kiełków
  • Kocieczyn
  • Kosele
  • Krajewszczyzna
  • Leśniczówka Kryczka
  • Łazy
  • Łonek
  • Łukawa
  • Małe Działki
  • Marzysz Drugi
  • Marzysz Pierwszy
  • Młyny
  • Modrzewie
  • Murawin
  • Nastoły
  • Niwki Daleszyckie
  • Nowiny
  • Papiernia
  • Pastwisko
  • Podjabłonne
  • Podmarzysz
  • Podwale
  • Słopiec Rządowy
  • Słopiec Rządowy-Kolonia
  • Słopiec Szlachecki
  • Szkoda
  • Wojciechów
  • Zadworze
  • Zakościele
  • Zarobiny
  • Znojów

  • p
  • d
  • e
Miasta
Gminy miejsko-wiejskie
  • Bodzentyn
  • Chęciny
  • Chmielnik
  • Daleszyce
  • Łagów
  • Łopuszno
  • Morawica
  • Nowa Słupia
  • Piekoszów
  • Pierzchnica
Gminy wiejskie
  • Bieliny
  • Górno
  • Masłów
  • Miedziana Góra
  • Mniów
  • Nowiny
  • Raków
  • Strawczyn
  • Zagnańsk

  • p
  • d
  • e
Przynależność wojewódzka
  • gubernia kielecka (1867–1915)
  • woj. kieleckie (II RP) (1919–39)
  • woj. kieleckie (1945–75)
Miasta
Osiedla (1954–72)
Gminy wiejskie
(1867–1954 i 1973–75)
  • Bieliny (1870–1954 i 1973–75)
  • Bliżyn ( 1939–54)
  • Bodzentyn (1867–1954 i 1973–75)
  • Brzeziny (1867–70)
  • Chęciny (1973–75)
  • Cisów (1867–1954)
  • Daleszyce (1870–1954)
  • Daleszyce (1973–75)
  • Dąbrowa (1867–1954)
  • Dyminy (1870–1954)
  • Górno (1870–1954 i 1973–75)
  • Huta Nowa (1867–70)
  • Jaworznia (1867–70)
  • Korzecko (1867–1954)
  • Krajno (1867–70)
  • Krasna (1867–70)
  • Łopuszno (1867–1954 i 1973–75)
  • Masłów (1973–75)
  • Mąchocice (1867–70)
  • Miedziana Góra (1973–75)
  • Mniów (1870–1954 i 1973–75)
  • Morawica (1867–1954 i 1973–75)
  • Napęków (1867–70)
  • Niewachlów (1867–1954)
  • Nowa Słupia (Słupia Nowa) ( 1887–1954 i 1973–75)
  • Piekoszów (1870–1954 i 1973–75)
  • Radkowice (1867–70)
  • Radomice (1867–70)
  • Ruda (1867–70)
  • Samsonów (1867–1954 i 1973–75)
  • Sitkówka-Nowiny (1973–75)
  • Snochowice (1867–1954)
  • Strawczyn (1973–75)
  • Suchedniów (1867–1954 i 1973–75)
  • Suków (1867–70 i 1973–75)
  • Szczecno (1867–1954)
  • Wólka Kłucka (1867–70)
  • Zajączków (1870–1954)
Gromady
(1954–72)
  • Belno (1959–72)
  • Białogon (1954–65)
  • Bieliny (1954–72)
  • Bilcza (1954–61)
  • Bliżyn (1954–72 ())
  • Bodzentyn (1954–72)
  • Bolmin (1954–59)
  • Borków (1954–72)
  • Brudzów Duży (1954–55 (i 1961))
  • Brzezinki (1954–61)
  • Brzeziny (1954–59)
  • Chełmce (1954–61)
  • Chęciny (1958–72)
  • Cierchy (1954–59)
  • Cisów (1954–69)
  • Czarnów (1954–61)
  • Cząstków(1961)
  • Ćmińsk (1954–72)
  • Daleszyce (1954–72)
  • Dąbrowa (1954–61)
  • Dębno (1954–68)
  • Dębska Wola ( 1955–72)
  • Dyminy (1954–72)
  • Gnieździska (1954–58)
  • Górno (1954–72)
  • Gózd Zaszosie (1954–59)
  • Grabownica (1954–59)
  • Grzymałków (1954–72)
  • Huta (Nowa Huta) (1954–68)
  • Jaworznia (1954–61)
  • Jaworznia (1966–72)
  • Kajetanów (1954–61)
  • Korzecko (1954–57)
  • Krajno (1954–72)
  • Kucębów (1959–72)
  • Kuźniaki (1954–59)
  • Leśna (1954–61)
  • Łączna (1954–72)
  • Łopuszno (1954–72)
  • Łosień (1954–59)
  • Łukowa(1969)
  • Makoszyn (1954–59)
  • Masłów (1954–72)
  • Mąchocice (1954–72)
  • Miedziana Góra (1954–68)
  • Mniów (1954–72)
  • Morawica (1954–72)
  • Napęków (1954–59)
  • Niewachlów (1954–72)
  • Nowa Huta Cisowska (1970–72)
  • Obice (1954–55 (i 1961))
  • Oblęgorek (1954–72)
  • Ociesęki (1954–61)
  • Ostojów (1954–72)
  • Piekoszów (1954–72)
  • Płaczków (1954–59 )
  • Promnik (1954–58)
  • Psary (1954–59)
  • Radkowice (1954–57)
  • Radlin (1954–72)
  • Ruda Strawczyńska (1954–58)
  • Rudki (1954–72)
  • Rykoszyn (1954–58)
  • Samsonów (1954–72)
  • Sarbice (1954–59)
  • Serbinów (1954–59)
  • Sitkówka (Sitkówka–Nowiny) (1961–72)
  • Skrzelczyce (1954–55 )
  • Słupia Nowa (Nowa Słupia) (1954–72)
  • Snochowice (1954–72)
  • Sorbin (1954–59)
  • Strawczyn (1959–72)
  • Suchedniów (1954–55)
  • Suków (1954–68)
  • Szałas (1954–59)
  • Szczecno (1954–55 → i ← 1961–72)
  • Święta Katarzyna (1954–68)
  • Tumlin (1954–59)
  • Wiśniówka (1961–72)
  • Wola Jachowa (1954–59)
  • Wolica (1954–72)
  • Wzdół Rządowy (1954–72)
  • Zagnańsk (1954–72)
  • Zagórze (1954–72)
  • Zagrody (1954–61)
  • Zajączków (1954–72)
  • p
  • d
  • e
Miasta zdegradowane reformą carską z 1869–1870

Legenda: (1) w nawiasach podano okres praw miejskich; (2) wytłuszczono miasta trwale restytuowane; (3) tekstem prostym opisano miasta nierestytuowane, miasta restytuowane przejściowo (ponownie zdegradowane) oraz miasta niesamodzielne, włączone do innych miast (wyjątek: miasta połączone na równych prawach, które wytłuszczono); (4) gwiazdki odnoszą się do terytorialnych zmian administracyjnych: (*) – miasto restytuowane połączone z innym miastem (**) – miasto restytuowane włączone do innego miasta (***) – miasto nierestytuowane włączone do innego miasta (****) – miasto nierestytuowane włączone do innej wsi; (5) (#) – miasto zdegradowane w ramach korekty reformy (w 1883 i 1888); (6) zastosowane nazewnictwo oddaje formy obecne, mogące się różnić od nazw/pisowni historycznych.

Źródła: Ukaz do rządzącego senatu z 1 (13) czerwca 1869, ogłoszony 1 (13 lipca) 1869. Listy miast poddanych do degradacji wydano w 20 postanowieniach między 29 października 1869 a 12 listopada 1870. Weszły one w życie: 13 stycznia 1870, 31 maja 1870, 28 sierpnia 1870, 13 października 1870 oraz 1 lutego 1871 (Stawiski).

  • VIAF: 136239358
  • LCCN: n2003050256
  • GND: 4811507-1
  • J9U: 987007491962105171