Ragusa (Sicilija)
Ragusa Comune di Ragusa | |
|---|---|
 | |
| Koordinate: 36°56′N 14°45′E / 36.933°N 14.750°E / 36.933; 14.750 | |
| Država |  Italija |
| regija | Sicilija |
| provincija | Ragusa |
| Vlast | |
| - gradonačelnik | Nello Dipasquale |
| Površina | |
| - Ukupna | 442 km² |
| Visina | 520 |
| Stanovništvo (2011.) | |
| - Grad | 69 794 |
| Vremenska zona | UTC+1 (UTC+2) |
| Poštanski broj | 97100 |
| Pozivni broj | 0932 |
| Službena stranica www.comune.ragusa | |
| Karta | |
  Ragusa class=notpageimage| | |
Ragusa (sicilijanski: Rausa, latinski: Ragusia) je administrativni centar istoimene talijanske provincije provincije Ragusa, u regiji Sicilija od 69 794 stanovnika.[1]
Ragusa je zajedno sa još 7 gradova iz doline Val di Noto uvrštena 2002. na UNESCO- vu Listu mjesta svjetske baštine u Evropi, kao izvrstan primjer dobro očuvanog kasnobarkonog grada iz 18. vijeka.[2]
Geografske i klimatske karakteristike
Ragusa leži na jugoistoku Sicilije, u masivu Monti Iblei iznad kanjona rijeke Irminio, zapadno od Sirakuze [3] i Jonskog mora. Stari dio grada Ragusa Ibla (antička - Hybla Heraea koji leži na velikom stijenovitom brdu, odjeljen je od novog na susjednom brdu - Ragusa Superiore kanjonom Valle dei Ponti, koji je premošten s četiri mosta, od kojih je najpoznatiji Ponte dei Cappuccini iz 18. vijeka.
Ragusa ima tipičnu sredozemnu klimu sa dugim toplim i sušnim ljetima, i kratkim kišnim zimama.
Historija
Ragusa je iznikla iz antičke - Hybla Heraea, naselja na 300 metara visokom brdu (to je današnji gornji grad - Ibla Ragusa.
Nakon kratkotrajne vlasti Kartažana, gradom su vladali Rimljani i Bizant, za čije je vladavine izgrađen veliki zamak i zidine oko grada. Ragusu su zauzeli Arapi - 848. pod čijom je vlašću bila sve do 11. vijeka kad su je zauzeli Normani. Za njihove vladavine bila je prijestolnica grofovije kojom je upravljao Godfri sin Rogera I.. Od 1091. pa sve do 1296. kad se ujedinila sa susjednom komunom Modica, Ragusa je bila nezavisna srednjovjekovna komuna.[3] Od tad je dio Napuljskog kraljevstva i dijelila je njegovu sudbinu. Grad je pogodio veliki potres - 1693. koji je uništio velik dio starog grada Ragusa Ibla, pa je zato podignut novi dio - Ragusa Superiore, na susjednom zapadnom brdu.[3] Ta dva grada ujedinila su se tek 1926. u današnji jedinstveni grad Ragusa.[3]
Početkom 19. vijeka, točnije 1838. pronađene su velike količine asfalta, pa je od tad počela njegova eksploatacija koja traje do danas.
| Kasnobarokni gradovi regije Val di Noto | |
|---|---|
 Svjetska baština – UNESCO | |
 | |
| Italija | |
| Registriran: | 2002. (26. zasjedanje) |
| Vrsta: | Kulturno dobro |
| Mjerilo: | i, ii, iv, v |
| Ugroženost: | no |
| Referenca: | UNESCO |
Znamenitosti
Nakon potresa iz 1693. stari grad je obnovljen, a novi potpuno izgrađen u duhu baroka. Tako je podignuta nova katedrala San Giovanni Battista, između 1706. - 1760. u novom gradu Ragusa Superiore, a na isti način je obnovljena i katedrala u starom gradu Ragusa Ibla - San Giorgio (1738. - 1775.[3]
Od starijih građevina ostalo je nešto dijelova iz 15. vijeka na crkvi Santa Maria delle Scale i gotički portal na katedrali San Giorgio.[3]
15 km pored grada nalazi se Dvorac Donnafugata iz 14. vijeka u kom je danas smješten muzej sa galerijom slika.
Privreda
Ragusa je od 19. vijeka poznata kao rudarski kraj u kom se kopa asfalt, a od 1970-ih se ekspoatira i nafta, jer se tu nalaze najveća talijanska nalazišta. Grad ima tvornice asfalta i veliku cementaru.[3]
Ragusa je i centar poljoprivrednog kraja[3], poznatog po maslinama i cvijeću, a u najnovije vrijeme i kao turistička destinacija.
Gradovi prijatelji
Izvori
Vanjske veze
Ragusa (Sicilija) na Wikimedijinoj ostavi
- Službene stranice grada Arhivirano 2015-04-24 na Wayback Machine-u (it)
- Ragusa na portalu Encyclopædia Britannica (en)
- p
- r
- u
Agrigento (Dolina hramova) • Akvileja • Amalfijska obala • Bazilika Svetog Franje Asiškog i historijski centar Assisija • Botanički vrt u Padovi • Caserta (Palača u Caserti, Vanvitellijev akvadukt, San Leucio) • Castel del Monte • Etruščanske nekropole Banditaccia i Monterozzi • Cilento i Vallo di Diano (Paestum, Velia, samostan u Paduli) • Cinque Terre, Porto Venere i otoci Palmaria, Tino i Tinetto • Crespi d'Adda • Dolomiti (Alpe) • Etna • Liparski otoci • Ferrara • Historijski centar Firence • La Strade Nuove i kompleks Palazzi dei Rolli u Genovi • Langobardska središta u Italiji (Cividale del Friuli, Brescia, Castelsepriou, Spoleto, Campello sul Clitunno, Benevento, Monte Sant'Angelo) • Mantova i Sabbioneta • Sassi i park crkava u stijenama Matere • Medici vile i vrtovi • Torre Civica, Piazza Grande i Katedrala u Modeni • Monte San Giorgio1) • Historijski centar Napulja • Historijski centar Pienze • Katedralni trg u Pisi • Pompeji, Herkulanej i Oplontis (Torre Annunziata) • Prahistorijska naselja sojenica oko Alpa2) • Raetinska pruga1) • Ranokršćanski spomenici u Ravenni (Mauzolej Gale Placidije, Neonov baptisterij, Arijanski baptisterij, Arhiepiskopska kapela, Bazilika Sant'Apollinare Nuovo, Teodorikov mauzolej, San Vitale i Bazilika Svetog Apolinarija u Classi) • Rezidencije Savojske dinastije • Historijski centar Rima uključujući Bazilika Svetog Pavla izvan zidina 3) • Sacri Monti • San Gimignano • Siena • Sirakuza i Pantalica • Su Nuraxi • Santa Maria delle Grazie, Milano • Hadrijanova vila i Villa d'Este (Tivoli) • Trulli Alberobella • Urbino • Crteži doline Val Camonica • Kasnobarokni gradovi visoravni Val di Noto (Caltagirone, Catania, Militello in Val di Catania, Modica, Noto, Palazzolo Acreide, Ragusa, Scicli) • Val d'Orcia • Venecija i njezina laguna • Verona • Vicenza i Paladijeve vile • Villa Romana del Casale (Piazza Armerina)
Italijanska nematerijalna svjetska baština
Sardinijsko pastoralno pjevanje Canto a tenore • Mediteranska prehrana4) • Tradicionalno sicilijansko lutkarsko kazalište Opera dei Pupi • Tradicionalna izrada violina u Cremoni
1) Zajednička svjetska baština Italije i Švicarske 2) Zajedno s pet ostalih alpskih zemalja 3) Zajednička svjetska baština Italije i Vatikana 4) Zajednička svjetska baština Italije, Grčke, Španjolske i Maroka
