Adriyatik Havzası

Adriyatik Denizi'nin derinliği

Daha çok Adriyatik Havzası olarak anılan Adriyatik Abisal Ovası, Adriyatik Denizi'nin altındaki bir okyanus havzasıdır. Adriyatik Denizi'nin ortalama derinliği 2.525 metre (8.284 ft) ve maksimum derinliği 1.233 metre (4.045 ft)'dir. Ancak, Kuzey Adriyatik havzası nadiren 100 metre (330 ft) derinliği aşmaktadır.[1]

Özellikleri

Venedik ile Trieste arasında, Ancona ile Zadar'ı birbirine bağlayan bir hatta uzanan Kuzey Adriyatik havzası, kuzeybatı ucunda sadece 15 metre (49 ft) derinliğindedir; güneydoğuya doğru giderek daha derinleşmektedir. Akdeniz'in en büyük sahanlığıdır ve aynı zamanda bir seyreltme havzası ve alt su oluşumu bölgesidir.[2] Orta Adriyatik havzası, 270-metre (890 ft) derinliğindeki Orta Adriyatik Çukuru (Pomo Çukuru veya Jabuka Çukuru olarak da bilinir) ile Ancona-Zadar hattının güneyinde yer alır. 170-metre (560 ft) derinliğindeki Palagruža Sill, Orta Adriyatik Çukuru'nun güneyinde yer alır ve onu 1.200-metre (3.900 ft) derinliğindeki Güney Adriyatik Çukuru ve Güney Adriyatik Havzasından ayırmaktadır. Daha güneyde, deniz tabanı 780 metre (2.560 ft) yükseğe ulaşarak İyonya Denizi sınırında Otranto Sill'i oluşturmaktadır.

Güney Adriyatik Havzası, birçok bakımdan bağlı olduğu Kuzey İyonya Denizi'ne benzemektedir.[3]

Kaynakça

Özel
Genel
  • Blake, Gerald Henry; Topalović, Duško; Schofield, Clive H (1996). The maritime boundaries of the Adriatic Sea. IBRU. ISBN 978-1-897643-22-8. 8 Ocak 2021 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ocak 2012. 
  • Bombace, Giovanni (1992). "Fisheries of the Adriatic Sea". Colombo, Giuseppe (Ed.). Marine Eutrophication and Population Dynamics: With a Special Section on the Adriatic Sea: 25th European Marine Biology Symposium, Institute of Zoology, University of Ferrara. Olsen&Olsen. ISBN 978-87-85215-19-2. 24 Temmuz 2020 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 21 Haziran 2012. 
  • Cushman-Roisin, Benoit; Gačić, Miroslav; Poulain, Pierre-Marie (2001). Physical oceanography of the Adriatic Sea. Springer. ISBN 978-1-4020-0225-0. 19 Ekim 2015 tarihinde kaynağından arşivlendi. Erişim tarihi: 26 Ocak 2012.