Južni ocean

Južni okean, još poznat i kao Južni polarni okean i Antarktički okean^[1] ili Australijski okean,^[2] sastoji se od najjužnijih voda Svetskog okeana. Generalno se uzima da je južno od 60° S latitude. Ovaj okean okružuje Antarktik.^[3] Kao takav, on se smatra četvrtim po veličini među pet glavnih okeana: manji je od Pacifika, Atlantika, i Indijskog okeana, a veći je od Arktičkog okeana.^[4] Ova okeanska zona je gde se hladne koje teku ka severu iz Antarktika mešaju sa toplijim subantarktičkim vodama.

Međunarodna hidrografska organizacija (engl. IHO) je definisala ovaj okean 2000. godine. Iako je službeno priznat kao okean tek nedavno, među mornarima se smatrao okeanom već decenijama. Od 68 država koje su članice MHO, njih 28 se odazvalo glasanju o novom okeanu. Njih 27 se izjasnilo za novi okean, dok je jedino Argentina odbila da prihvati novi okean. Samo ime Južni okean je odabrano od strane osamnaest država uz alternativno ime Antarktički okean. Polovina glasova je bila da se granica Južnog okeana odredi na 60. stepenu južne Zemljine polulopte, a druga polovina se izjasnila da želi granicu na 35. stepenu južne polulopte. Ostali izvori navode Atlantski, Tihi i Indijski okean kao okeane koji omeđuju Antarktik.

Putem svojih putovanja tokom 1770-ih, kapetan Džejms Kuk je dokazao da vodene površine obuhvataju južne geografske širine globusa. Od tog vremena geografi su bezuspešno pokušavali da usaglase severnu granicu Južnog Okeana, ili čak i njegovo postojanje, jer su razmatrali njegove vode kao različite delove Pacifika, Atlantika i Indijskog okeana. Međutim, prema Komodoru Džonu Liču iz Međunarodne hidrografske organizacije (IHO), nedavna okeanografska istraživanja su otkrila važnost južne cirkulacije, te se termin Južni okean koristi za definisanje tela vode koja leži južno od severne granice te cirkulacije.^[5] Ovo je i dalje sadašnja zvanična IHO politika, mada još nije usvojena revizija njihove definicije iz 2000. godine, kojom je obuhvaćena definicija Južnog okeana kao voda južno od 60. paralele. Drugi smatraju da je sezonska fluktuacija antarktičke konvergencije prirodna granica.^[6]

Granice i nazivi za okeane i mora su bili međunarodno dogovoreni kada je Međunarodni hidrografski biro (IHB), prekursor IHO organizacije, sazvao Prvu međunarodnu konferenciju 24. jula 1919. IHO je zatim objavio svoju publikaciju Ograničenja okeana i mora, čije se prvo izdanje pojavilo 1928. Od prvog izdanja, granice Južnog okeana progresivno su se kretale ka jugu; od 1953. godine granica je izostavljena iz zvanične publikacije i prepuštena lokalnim hidrografskim kancelarijama da odrede sopstvene limite. IHO je uključio okean i njegovu definiciju kao vode južno od 60°J u svojoj reviziji iz 2000. godine, ali ovo nije bilo formalno usvojeno, zbog kontinuiranog neslaganja u pogledu drugih područja teksta, kao što je spor oko imena Japanskog mora. IHO definicija iz 2000. godine, je međutim, bila cirkulisana u nacrtu izdanja 2002. godine i koristi se unutar IHO i od strane nekih drugih organizacija kao što su američka Centralna obaveštajna agencija^[4] i Merijam-Vebster rečnik.^{[note 1][7]} Australijske vlasti smatraju da Južni okean leži neposredno južno od Australije.^[8][9] Nacionalno geografsko društvo ne prepoznaje ovaj okean,^[2] prikazujući ga (ako uopšte) u fontu drugačijem od ostalih svetskih okeana; umesto toga, prikazuje Pacifik, Atlantik i Indijski okean koji se protežu do Antarktika na svojim štampanim i onlajn kartama.^{[10][note 2]} Među izdavačima mapa koji koriste termin Južni okean na svojim mapama su Hema Mape^[12] i GeoNova.^[13]

„Južni okean” je zastarelo ime za Tihi okean ili Južni Pacifik, koje je skovao Vasko Nunjez de Balboa, prvi Evropljanin koji ga je otkrio, i koji mu je pristupio sa severa.^[14] „Južna mora” je manje arhaični sinonim. Britanski parlamentarni zakon iz 1745. godine je uspostavio nagradu za otkrivanje a severozapadnog prolaza do „Zapadnog i Južnog okeana Amerike”.^[15]

Autori koji su koristili termin „Južni okean” za označavanje voda koje okružuju nepoznate južne polarne regione koristili su različite granice.Džejms Kukov izveštaj o njegovom drugom putovanju sugeriše da je Nova Kaledonija na njegovoj granici.^[16] Pikokov Geografski rečnik iz 1795. godine pominje da ovaj okean leži „južno od Amerike i Afrike”;^[17] Džon Pejn je 1796. godine koristio 40 stepeni kao severnu granicu;^[18] Edinburgh Gazetteer je 1827. godine koristio 50 stepeni.^[19] Family Magazine je 1835. godine podelio „Veliki južni okean” u „Južni okean” i „Antarktički okean” oko južnog polarnika, sa severnom granicom Južnog okeana duž linija koje povezuju Rt Horn, Rt dobre nade, Zemlju van Dimena i jug Novog Zelanda.^[20]

Zakon o Južnoj Australiji iz 1834 Ujedinjenog Kraljevstva opisuje vode koje formiraju južni limit nove kolonije Južne Australije kao „Južni okean”. Zakon o zakonodavnom veću iz 1881. godine kolonije Viktorija razgraničio je deo podele Bernsdejla kao „duž granice Novog Južnog Velsa do Južnog okeana”.^[21]

U prvom izdanju Ograničenja okeana i mora iz 1928. godine, Južni okean je imao kopnene granice: Antarktik na jugu, i Južna Amerika, Afrika, Australija, i ostrvo Broton, Novog Zelanda na severu.

Detaljne kopnene granice su bile od rta Horn u Južnoj Americi i idući istočno do Igleni rta u Africi, zatim dalje na istok do južne obale Australije do rta Liuvina, Zapadna Australija. Od rta Liuvina, granica je zatim sledila obalu Australije do rta Otveja, Viktorija, zatim južno preko Basovog tesnaca do rta Vikama, King ostrva, duž zapadne obale King ostrva, zatim preostali deo puta na jugu preko Basovog tesnaca do rta Grim, Tasmanija. Granica je sledila zapadnu obalu Tasmanije u pravcu juga do Jugoistočnog rta i zatim je išla istočno do Broton ostrva, Novi Zeland, pre povratka do rta Horn.^[22]

Južni okean, je okeanografski rečeno, definisan kao okean koji pripada Antarktičkoj struji, koja kruži oko Antarktika. Mora koja Južni okean uključuje su Amundzenovo, Belingasuenovo, Rosevo, Vedelovo i deo Drejkovog prolaza. Ukupna površina koju ovaj okean zauzima je 20.327.000 km².

Južni okean je lociran u južnoj Zemljinoj polulopti. Najveća dubina mu je na nekim mestima između 4.000 i 5.000 metara (iako ima i većih dubina), ali preovladavajuće su mnogo pliće vode. Prosečna dubina je 133 metara, što je u odnosu na druge okeane, poprilično plitko.

Količina voda je proporcionalna Sunčevim uticajima. U martu količina vode je najmanja, samo 2,6 miliona km² (jer je temperatura vrlo mala), dok je u septembru temperatura najveća, pa se led topi, što za logičnu posledicu ima povećanje količine vode (i do 7,2 miliona km²).

Najveća dubina je 7.235 metara na južnom delu Južnosendvičke brazde, na koordinatama 60°00'J, 024°Z.

Morske temperature variraju između -2 i +10 °C. Ciklonske oluje putuju na istok i česte su zbog naglih promena i razlika između temperatura leda i otvorenog okeana. Vetrovi koji duvaju oko 40. južnoga stepena su najjači izmereni na čitavoj Zemlji. Zimi, između 55. i 65. južnoga stepena, voda se smrzava i smanjuje površinu tekuće vode. Pritom je temperatura vode oko 0 stepeni.

• ogromne zalihe nafte i prirodnog gas;
• nalazišta mangana;
• pitka voda u santama leda;
• lignje, kitovi, morski sisari, mnoge vrste riba.

Ledeni bregovi i sante leda se mogu naći u ovom okeanu u bilo kojem delu godine. Neki ledeni bregovi dosežu i visinu od nekoliko stotina metara, dok su i one od jednog metra opasne za plovidbu brodova. Dodatne teškoće pomorcima daju vetrovi i ogromni talasi tokom čitave godine, a pogotovo u razdoblju od maja do oktobra. Ali, ljudska vrsta je rešila ovaj problem upotrebom ledolomaca, brodova specijalizovanih za plovidbu zaleđenim morima.

Pojava velike ozonske rupe iznad Antarktika je uzrokovala povećano ultraljubičasto zračenje. To za posledicu ima odlamanje ogromnih ledenih prostranstava od kopna i otapanje ledenih bregova, podizanje nivoa vode u svetskim okeanima. Nezakoniti, neprijavljen ribolov značajno osiromašuje živi svet u Južnom okeanu i uzrokuje nestanak brojnih endemskih oblika života. Prolazak velikoga broja brodova povećava i mogućnost ekološke katastrofe (npr. izliv nafte), jednog od vodećih uzroka ugroženosti oblika života.

Južni okean je predmet međunarodnih rasprava o problemu svetskih okeana. Navedeni su svi međunarodni dogovori što se tiče Južnog okeana:

• Međunarodna organizacija zaštite kitova zabranjuje lov na kitove južnije od 40. južnoga stepena. Japan ne poštuje ovaj dogovor i povremeno, nakon što njihovi naučnici daju zeleno svjetlo, idu u lov na kitove u zabranjenom području.
• Ograničen je lov na foke.
• Strogo je regulisan ribolov u ovome području.
• Brojne države zabranjuju iskorištavanje mineralnih bogatstava u ovom okeanu.

Ribolov u sezoni 1998/1999. između 1. jula i 30. juna je za rezultat imalo izlov približno 120.000 tona morskih životinja. To je za posledicu imalo smanjenje živog sveta u Južnom okeanu. Od tada se stalno donose novi zakoni koji ograničavaju izlov.

Stalan je porast turizma. Iste sezone (1998/99) Južni okean je posetilo 11.000 turista, za razliku od 9.500 turista u sezoni 1997/98.

Za razliku od Pacifika, u Južnom okeanu broj luka je ograničen uslovima leda. Postoji mali broj luka, u koje je ulaz omogućen samo tokom letnjih meseci, i to uz obaveznu pomoć ledolomaca. Većina luka ne odobrava, štaviše i ne dozvoljava, uplovljavanje privatnih brodova, osim u hitnim slučajevima.

Južni ocean na Wikimedijinoj ostavi

• Okeanografija, slika dana
• CIA o okeanu arhivirano 13. februara 2017. na sajtu Wayback Machine
• Peti okean arhivirano 6. septembra 2008. na sajtu Wayback Machine
• NOAA
• NOAA Učestala pitanja o okeanu
• The International Bathymetric Chart of the Southern Ocean (IBCSO)
• U.S. National Oceanic and Atmospheric Administration (NOAA): Limits of Oceans and Seas (2nd Edition), extant 1937 to 1953, with limits of Southern Ocean.
• Commission for the Conservation of Antarctic Marine Living Resources

70°S 150°W / 70°S 150°W / -70; -150