Wezwij mnie w świetlistą dal

Wezwij mnie w świetlistą dal
Позови меня в даль светлую
Gatunek

melodramat

Rok produkcji

1977

Data premiery

23 stycznia 1978

Kraj produkcji

ZSRR

Język

rosyjski

Czas trwania

97 minut

Reżyseria

German Ławrow
Stanisław Lubszyn

Scenariusz

Wasilij Szukszyn

Główne role

Lidija Fiedosiejewa-Szukszyna
Michaił Uljanow
Stanisław Lubszyn

Muzyka

Jurij Bucko

Zdjęcia

Jurij Awdiejew
Władimir Fridkin

Scenografia

Władimir Aronin

Produkcja

ZF nr 1

Wytwórnia

Mosfilm

Dystrybucja

Mosfilm

Wezwij mnie w świetlistą dal (ros. Позови меня в даль светлую) – radziecki melodramat z 1977 roku w reżyserii Germana Ławrowa i Stanisława Lubszyna.

Fabuła

Grusza to rozwiedziona kobieta po trzydziestce wychowująca nastoletniego syna Witkę. Jej brat Nikołaj, energiczny i stanowczy buchalter, stara się znaleźć jej kolejnego męża. Pewnego dnia poznaje ją z Władimirem – ustabilizowanym rozwodnikiem. Jest to mężczyzna z zawodem, własnym mieszkaniem, elokwentny, z manierami i wieloma talentami (doskonale gra w szachy). Kiedy jednak Grusza orientuje się, że w gruncie rzeczy ma do czynienia z zakompleksionym, mizantropem z zawartej znajomości nic nie wychodzi.

Obsada aktorska

  • Lidija Fiedosiejewa-Szukszyna – Grusza
  • Stanisław Lubszyn – Władimir
  • Wołodia Naumienko – Witka
  • Michaił Uljanow – Nikołaj
  • Iwan Ryżow – Sawwa
  • Oleg Nowikow – Jurka
  • Nikołaj Brilligin – Kuźma
  • Piotr Lubieszkin – sąsiad Nikołaja
  • Akieksjej Wanin – gość w restauracji
  • Maria Winogradowa – gość w restauracji
  • Tatiana Gawriłowa – gość w restauracji
  • Lidia Dranowska – gość w restauracji
  • Natalia Nazarowa – gość w restauracji
  • Władimir Suworow – gość w restauracji
  • Nikołaj Brilling – gość w restauracji

i in.

Produkcja

Wezwij mnie w świetlistą dal był kolejną w kinie radzieckim adaptacją prozy Wasilija Szukszyna – jednego z najwybitniejszych aktorów i twórców filmowych okresu ZSRR[1]. Szukszyn był autorem scenariusza do filmu, a rola którą ostatecznie zagrał Stanisław Lubszyn, była pisana "pod niego"[2][3]. Chociaż nakręcony w trzy lata po jego śmierci był utrzymany w klimacie jego dzieł filmowych, zwłaszcza Kaliny czerwonej z 1973. Zrealizowany przez jego przyjaciół, wyrażał istotę jego pisarstwa[2][3][4]. Jak pisał polski krytyk filmowy Janusz Termer na łamach tygodnika Film w 1978 roku, oznaczało to przede wszystkim prostotę i akcję osadzoną gdzieś na prowincji pomiędzy ludźmi prostymi. Dla samych aktorów, były to interesujące przeżycia, reakcje i zachowania. Osnowa filmu miała opierać się na typowym "chwycie szukszynowskiej poetyki", polegającym na "ostrym kontraście pomiędzy górnymi i banalnymi marzeniami czy pragnieniami bohaterów a skrzeczącą rzeczywistością"[5].

Odbiór

W ZSRR film obejrzało 13 mln widzów, co uznano za sukces kasowy[4].

W Polsce film zyskał przychylne recenzje, chwalono aktorstwo, zwłaszcza Lidii Fiedosiejewnej-Szukszynej[2][5][3]. Swoją premierę obraz miał podczas przeglądu filmowego "Konfrontacje '77" w lutym 1977, po którym krytycy uznali go za dzieło wybitne[5].

Realizacja kameralnej, smutnej tragikomedii [...] skoncentrowana była na aktorstwie i oczywiście pod tym względem wypadła wspaniale. [...] Ławrow i Lubszyn dodali jednak więcej: wmontowali do tej opowieści uderzający nastrój, kreowany dobrze wyważonymi momentami zadumy, starannie wybranymi obrazami przyrody z okolicy górnowołżańskiej – i dopiero tym zabiegiem wynieśli film na naprawdę wysoki poziom. "Wezwij mnie w świetlistą dal", jedno z lepszych rodzimych osiągnięć dekady, stało się prawdziwie godnym pożegnaniem z autorem "Kaliny czerwonej".

Adam Garbicz (polski krytyk filmowy)[3]

To nadzwyczaj smutny i gorzki film o ludziach społecznie wykluczonych, których perspektywy życiowe i marzenia nie wykraczają poza najbardziej oczywiste pragnienia. [...] Racząc się trunkami, wszyscy oni toczą dojrzałe filozoficzne dysputy na temat sensu życia i istnienia świata – prowadzą je prostym językiem, ale wnioski, do jakich dochodzą, wcale nie skłaniają do śmiechu, lecz do prawdziwej, pogłębionej refleksji. I to jest również siła prozy Wasilija Szukszyna, który jak mało kto w Kraju Rad potrafił wniknąć do serca i umysłu „szarego człowieka”

Sebastian Chosiński (polski krytyk filmowy)[4]

Nagrody

Gotowy już obraz w październiku 1977 roku zaprezentowano na MFF w Mannheim i Heidelbergu, gdzie otrzymał Grand Prix i nagrodę FIPRESCI[4].

Plenery

Ekipa filmowa pracowała w dwóch miastach nad Wołgą: Jarosławiu oraz położonym nieopodal Tutajewie[4].

Przypisy

  1. ↑ Jelena Bauman, Rostisław Jurieniew: Mała encyklopedia kina radzieckiego. Warszawa: Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, 1987. ISBN 83-221-0446-4.
  2. ↑ a b c Szukszynowskie spotkania. „Film”. Nr 12(1528), s. 12-13, 1978-03-19. Warszawa: RWS „Prasa-Książka-Ruch”. 
  3. ↑ a b c d Garbicz...
  4. ↑ a b c d e Chosiński...
  5. ↑ a b c Termer...

Bibliografia

  • Wezwij mnie w świetlistą dal. W: Adam Garbicz: Kino wehikuł magiczny - Podróż piąta. Kraków: Wydawnictwo Literackie, 2009. ISBN 978-0-9928234-8-1.
  • Janusz Termer. W cieniu Szukszyna. „Film”. Nr 17(1533), s. 18, 1978-04-23. Warszawa: RWS „Prasa-Książka-Ruch”. 
  • Sebastian Chosiński: Klasyka kina radzieckiego: Marzenia nie do spełnienia [Stanisław Liubszyn, Gierman Ławrow „Wezwij mnie w świetlistą dal” - recenzja]. [w:] Esensja. Magazyn kultury popularnej [on-line]. 2019-08-14. [dostęp 2022-09-16]. (pol.).

Linki zewnętrzne

  • Radziecki plakat do filmu
  • Wezwij mnie w świetlistą dal w bazie IMDb (ang.)
  • Wezwij mnie w świetlistą dal w bazie Filmweb
  • Wezwij mnie w świetlistą dal w portalu „Kinopoisk” (ros.)
  • Wezwij mnie w świetlistą dal w portalu „Kino-Tieatr” (ros.)
  • Wezwij mnie w świetlistą dal w portalu „Russkino” (ros.)