Wenezuelska gorączka krwotoczna

Wenezuelska gorączka krwotoczna – choroba wirusowa opisana po raz pierwszy w 1989 roku w Guanarito w wenezuelskim stanie Portuguesa, a następnie także w stanie Barinas.

Etiologia

Czynnikiem etiologicznym wenezuelskiej gorączki krwotocznej jest RNA wirus Guanarito zaliczany do arenawirusów Nowego Świata (kompleks Tacaribe).

Wirusa wyizolowano od gryzoni z gatunków Sigmodon alstoni, Sigmodon hispidus i Zygodontomys brevicauda, przy czym u Zygodontomys brevicauda wykryto także przeciwciała. Przeciwciała przeciwko wirusowi stwierdzano także u gryzoni z rodzaju Oryzomys.

Do zakażenia u ludzi dochodzi prawdopodobnie w wyniku kontaktu ze zwierzętami lub ich wydalinami.

Objawy i przebieg

Uważa się, że zakażenie wirusem rzadko prowadzi do rozwinięcia się postaci pełnoobjawowej (u 2.6% badanych osób w rejonie endemicznym stwierdzono przeciwciała), natomiast jej wystąpienie skutkuje ciężkim przebiegiem. W postaci poronnej występuje prawdopodobnie jedynie niewielka gorączka.

Pierwszy opisany przypadek choroby, do momentu identyfikacji wirusa, uważano za gorączkę denga.

W przebiegu choroby występuje ból głowy, gorączka, zapalenie spojówek, zapalenie gardła z powiększeniem węzłów chłonnych szyi, kaszel, osłabienie i bóle stawów. Do typowych objawów należą także nudności i wymioty, krwawienia z nosa, dziąseł, dróg rodnych, petechiae, krwawienie do przewodu pokarmowego (smoliste stolce). Obserwuje się leukopenię i trombocytopenię.

Obraz autopsyjny przypomina inne południowoamerykańskie krwotoczne gorączki arenawirusowe: obrzęk płuc z krwotokami śródmiąższowym i podopłucnowymi, ogniska krwotoczne w wątrobie, powiększenie wymiarów serca i splenomegalia, cechy krwawienia do przewodu pokarmowego, pęcherza moczowego i macicy.

Śmiertelność w przebiegu choroby ocenia się na 25%.^[1]

Rozpoznanie

Przydatny może być test seroneutralizacji. Rozpoznanie choroby potwierdza się poprzez izolację wirusa. Do hodowli używa się komórek Vero lub komórek komarzych komara tygrysiego (C6136).

Leczenie

Objawowe, nie opracowano leczenia przyczynowego.

Bibliografia

• Acha P. N., Szyfres B. Zoonoses and Communicable Diseases Common to Man and Animals. ISBN 92-75-31992-8. (PDF)

Przypisy