Stanislav Vinaver
Data i miejsce urodzenia | 1 marca 1891 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 1 sierpnia 1955 | ||
Narodowość | serbska | ||
Język | |||
|
Stanislav Vinaver, cyr. Станислав Винавер (ur. 1 marca 1891 w Šabacu, zm. 1 sierpnia 1955 w Niškiej Banji) – serbski poeta i tłumacz.
Urodził się w Šabacu w żydowskiej rodzinie o polskich korzeniach, był synem Avrama Josifa Vinavera. Studia matematyczne i muzyczne podjął na Sorbonie w Paryżu. Był uczestnikiem I wojny światowej. W latach 1918–1941 pracował jako dziennikarz, współpracownik serbskiego czasopisma Vreme i Radia Belgrad. W czasie II wojny światowej przebywał w niewoli w jednym z obozów pod Osnabrück. Po wojnie pracował jako zawodowy literat i tłumacz. Zajmował się przekładem tekstów z francuskiego, niemieckiego, rosyjskiego, angielskiego i hiszpańskiego.
Zobacz też
Bibliografia
- Mjeća (Miecia, 1911)
- Pantologija novije srpske pelengirike (1920)
- Manifest ekspresionističke škole
- Gromobran svemira (1921)
- Čuvari sveta (1926)
- Ratni drugovi (1939)
- Evropska noć (1952)
- Jezik naš nasušni (Język nasz codzienny, 1952)
- Zanosi i prkosi Laze Kostića (wydane pośmiertnie w 1963)
- Nadgramatika (wydane pośmiertnie w 1963)
Linki zewnętrzne
- Biografia (serb.)
- PWN: 3992875
- identyfikator w Hrvatska enciklopedija: 64693