Prawo poznańskie
| Ten artykuł od 2016-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
Prawo poznańskie (łac. ius Posnaniense) – prawo miejskie, lokalna odmiana prawa magdeburskiego wzorowana na przywileju lokacyjnym Poznania z 1253 i stosowana w zachodniej Wielkopolsce.
Powstało ono wskutek niedostatecznej znajomości tegoż prawa przez lokalnych książąt, a później i królów, którzy omijali te niedostatki poprzez wzorowanie się na poznańskiej wersji tegoż prawa[potrzebny przypis]. Na prawie poznańskim lokowano takie miasta jak:
- Śrem w 1253
- Żnin w 1260
- Kcynia w 1263
- Rogoźno w 1280
- Górczyn w 1284 (dziś część Poznania)
- Wielichowo w 1429
- Oborniki w 1485
- Babimost w 1513
- Gniezno w 1619
Natomiast w przywilejach lokacyjnych Wschowy z 1426 i Bledzewa z 1619 wspomina się ogólniej o "prawie miast wielkopolskich".