Pirenejski pies górski
Inne nazwy | fr. chien de montagne des Pyrénées, montagne des Pyrénées, patou, | ||
---|---|---|---|
Kraj pochodzenia | Francja | ||
Wymiary | |||
Wysokość | 70–80 cm (psy), | ||
Masa | maks. 55 kg (psy), | ||
Klasyfikacja | |||
FCI | Grupa II, sekcja 2, | ||
AKC | Working | ||
ANKC | Grupa 6 – Utility | ||
CKC | Grupa 3 – Working | ||
KC(UK) | Pastoral | ||
NZKC | Utility | ||
UKC | Grupa 1 – Guardian Dog | ||
Wzorce rasy | |||
| |||
|
Pirenejski pies górski (fr. chien de montagne des Pyrénées) – rasa psa zaliczana do grupy molosów w typie górskim, wyhodowana w starożytności na terenach obecnej Francji. Użytkowana pierwotnie do strzeżenia owiec, a współcześnie jako pies stróżujący i pies-towarzysz.
Rys historyczny
Jest to bardzo stara rasa, używana już przez Basków, którzy zamieszkiwali tereny koło Pirenejów w południowej Francji. W czasie II wojny światowej psy te używane były do ciągnięcia artylerii. Są spokrewnione z innymi, dużymi psami stróżującymi, takimi jak kuvasz, owczarek anatolijski i owczarek podhalański.
Klasyfikacja
W klasyfikacji FCI rasa ta została zaliczona do grupy II – Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, sekcja 2.2 – Molosy typu górskiego[3]. Nie podlegają próbom pracy[2].
Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów pracujących[4]. Typ dogowaty[5].
Wygląd
Duży i mocno zbudowany pies, poruszający się bardzo lekko i płynnie.
Szata i umaszczenie
Szata bardzo gęsta, długa i elastyczna. Najdłuższa jest na ogonie i wokół szyi, gdzie może być lekko pofalowana. Dopuszczalne umaszczenia: białe, białe z szarym, bladożółte, wilcze; mogą występować pomarańczowe plamy na głowie, uszach i nasadzie ogona. Ma podwójny wilczy pazur na tylnych łapach, natomiast na kończynach przednich ostrogi występują czasami, także podwójne.
Zdrowie i pielęgnacja
Aby pirenejski pies górski zachował dobrą kondycję, należy regularnie zapewniać mu dużo ruchu[6]. Rasa źle znosi upały[7]. Sierść psa powinna być regularnie szczotkowana, zwłaszcza w okresie silnego linienia podszerstka[8]. Najczęstsze dolegliwości nękające tę rasę to dysplazja stawów biodrowych, problemy z powiekami, skręt żołądka[9], rak kości, zwichnięcie rzepki, problemy skórne[7], padaczka, głuchota i dziedziczne choroby oczu[6].
Przypisy
- ↑ Bruce Fogle: Wielka encyklopedia: Psy [Encyclopedia of the dog]. (tłum.) Marcin Gorazdowski. Warszawa: MUZA SA, 1996, s. 259. ISBN 83-7079-672-9.
- ↑ a b Wzorzec rasy nr 137 (FCI Standard N° 137) (pdf) (pol.), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
- ↑ Systematyka ras według FCI z uwzględnieniem polskiego nazewnictwa ras (pdf), Związek Kynologiczny w Polsce – Zarząd Główny
- ↑ Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 150.
- ↑ Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. s. 93.
- ↑ a b Redaktor wydania oryginalnego: PaulR.: P. McGreevy] Redaktor wydania oryginalnego: PaulR.: P., Pies: poradnik dla miłośników, s. 370 .
- ↑ a b AgnieszkaA. Nojszewska AgnieszkaA., Psy rasowe. Encyklopedia, s. 125 .
- ↑ AgnieszkaA. Nojszewska AgnieszkaA., Psy rasowe. Encyklopedia, s. 124 .
- ↑ AldertonA. D. AldertonA., Wybierz psa dla siebie, s. 85 .
Bibliografia
- Alderton D., Wybierz psa dla siebie, P. Kozłowski (tłum.), Warszawa: Muza SA, 2011, ISBN 978-83-7495-982-7.
- Eva Maria Krämer: Rasy psów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza MULTICO, 1998. ISBN 83-7073-122-8.
- Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. Warszawa: Książka i Wiedza, 1999. ISBN 83-05-13030-4.
- Agnieszka Nojszewska: Psy rasowe. Encyklopedia. Bielsko-Biała: Wydawnictwo Dragon, 2012. ISBN 978-83-63559-17-5.
- [Redaktor wydania oryginalnego: Paul McGreevy]: Pies: poradnik dla miłośników. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2006. ISBN 83-7319-904-7.
- Rino Falappi: Czworonożni przyjaciele: rasy, pielęgnacja i hodowla psów. Warszawa: Dom Wydawniczy "Bellona", 2001. ISBN 83-11-09354-7.
- p
- d
- e
Typ dogowaty | |
---|---|
Typ górski |
|
- Britannica: animal/Great-Pyrenees
- SNL: pyreneerhund
- Catalana: 0112537