Philippe Verdelot : Życiorys, Twórczość, Przypisy, Linki zewnętrzne Wikipedia, wolna encyklopedia

Philippe Verdelot

Portret Verdelota autorstwa Lorenzo Luzzo

Data i miejsce urodzenia

około 1480
Les Loges

Pochodzenie

francuskie

Data śmierci

po 1527

Gatunki

muzyka poważna, muzyka renesansu

Zawód

kompozytor

Multimedia w Wikimedia Commons

Philippe Verdelot, także Verdelotto, Deslouges^[1] (ur. ok. 1480 w Les Loges koło Verdelot, zm. po 1527) – francuski kompozytor.

Życiorys

Znany jest tylko ze swojej działalności we Włoszech^[1]. Według relacji Vasariego około 1511 roku przebywał w Wenecji, gdzie wraz z niejakim Ubrettem został sportretowany przez Sebastiano del Piombo^[1]. Około 1521 roku był w Rzymie, następnie udał się do Florencji^[1]. W latach 1522–1525 pełnił funkcję maestro di cappella w baptysterium św. Jana, a w latach 1523–1527 także w katedrze Santa Maria del Fiore^[1]. Od 1523 do 1524 roku przebywał także przypuszczalnie przez kilka miesięcy na dworze papieskim w Rzymie^[1]^[2]. Po wygnaniu Medyceuszy z Florencji w 1527 roku związał się ze zwolennikami republiki^[1]. Nie jest znana data jego śmierci. Mógł umrzeć na zarazę w 1527 roku^[1]. Brak jakichkolwiek wzmianek na jego temat po oblężeniu Florencji przez wojska papieskie i cesarskie w latach 1529–1530^[2]. Według informacji z dzieła Ortenzo Landiego, wydanego w 1552 roku, nie żył już od dłuższego czasu^[1].

Twórczość

Uważany jest, obok Costanzo Festy, za twórcę madrygału^[1]. Jego twórczość cieszyła się w XVI wieku dużą popularnością^[1]^[2], utwory Verdelota były wielokrotnie przedrukowywane w zbiorach tabulatur, często z przeróbkami i intawolacjami, były też wykorzystywane jako model przez innych kompozytorów^[1]. Skomponował około 150 madrygałów^[1], około 58 motetów, 4 chansons, dwie msze (jedna znana pod tytułem Philomena), Magnificat sexti toni^[2]. Niektóre z przypisywanych mu dzieł są wątpliwej autentyczności^[2].

Pod względem muzycznym madrygały Verdelota wykazują ślady wpływu francuskich chansons, niekiedy widoczne są w nich jeszcze ślady wcześniejszej frottoli^[1]. Różne grupy głosów są w nich sobie przeciwstawianie w celu osiągnięcia efektu dramatyzacji, przeważa sylabiczne traktowanie tekstu, niekiedy w jednym z głosów w drobniejszych wartościach rytmicznych pojawiają się melizmaty^[1]. Struktura wersyfikacyjna tekstu podkreślona jest wyraźnymi kadencjami i pauzami^[1]. Ewenementem w twórczości madrygałowej XVI wieku było umuzycznienie przez Verdelota dwóch tekstów pisanych prozą (O singular dolcezza i żartobliwy dialog Chi bussa?), zapowiadające już komedię madrygałową^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 11. Część biograficzna t–v. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2009, s. 242–243. ISBN 978-83-224-0905-3.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 6 Stre–Zyli. New York: Schirmer Books, 2001, s. 3771. ISBN 0-02-865571-0.