Pecora

Pecora
Linnaeus, 1758[1]
Ilustracja
Przedstawiciel infrarzędu – widłoróg amerykański (Antilocapra americana)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ssaki

Podgromada

żyworodne

Rząd

parzystokopytne

Podrząd

przeżuwacze

Infrarząd

Pecora

Synonimy
  • Cotylophora Flower & Lydekker, 1891[2]
  • Eupecora Webb & B.E. Taylor, 1980[3]
  • Moschina Webb & B.E. Taylor, 1980[3]
  • Bovimorpha Zagorodnyuk, 2008[4]
  • Cervimorpha Zagorodnyuk, 2008[4]
Rodziny

12 rodzin (w tym 7 wymarłych) + 12 wymarłych rodzajów o statusie incertae sedis – zobacz opis w tekście

Systematyka w Wikispecies

Pecora – infrarząd ssaków z podrzędu przeżuwaczy (Ruminantia) w obrębie rzędu parzystokopytnych (Artiodactyla).

Zasięg występowania

Infrarząd obejmuje gatunki występujące na całym świecie[5].

Podział systematyczny

Do infrarzędu należą następujące występujące współcześnie rodziny[6][7][5][8]:

  • Antilocapridae J.E. Gray, 1866 – widłorogowate
  • Giraffidae J.E. Gray, 1821 – żyrafowate
  • Cervidae Goldfuss, 1820 – jeleniowate
  • Moschidae J.E. Gray, 1821 – piżmowcowate
  • Bovidae J.E. Gray, 1821 – wołowate

Opisano również rodziny wymarłe[9]:

  • Blastomerycidae Frick, 1937
  • Climacoceratidae W.R. Hamilton, 1978
  • Dremotheriidae Haeckel, 1895
  • Dromomerycidae Frick, 1937
  • Gelocidae Schlosser, 1886
  • Hoplitomerycidae Leinders, 1983
  • Palaeomerycidae Lydekker, 1883

Taksony wymarłe nie sklasyfikowane w żadnej z powyższych rodzin:

  • Amphimoschus Bourgeois, 1873[10]
  • Amphitragulus Pomel, 1846[11]
  • Babameryx Mennecart, 2012[12] – jedynym przedstawicielem był Babameryx engesseri Mennecart, 2012
  • Bedenomeryx Jehenne, 1988[13]
  • Friburgomeryx Becker, Rössner, Picot & Berger, 2001[14] – jedynym przedstawicielem był Friburgomeryx wallenriedensis Becker, Rössner, Picot & Berger, 2001
  • Lorancameryx Morales, Pickford & Soria, 1993[15] – jedynym przedstawicielem był Lorancameryx pachyostoticus Morales, Pickford & Soria, 1993
  • Namibiomeryx Morales, Soria & Pickford, 1995[16]
  • Oriomeryx Ginsburg, 1985[17]
  • Palaeohypsodontus Trofimov, 1957[18]
  • Sardomeryx Van der Made, 2008[19] – jedynym przedstawicielem był Sardomeryx oschirensis Van der Made, 2008
  • Sperrgebietomeryx Morales, Soria & Pickford, 1999[20] – jedynym przedstawicielem był Sperrgebietomeryx wardi Morales, Soria & Pickford, 1999
  • Teruelia Moyà-Solà, 1987[21] – jedynym przedstawicielem był Teruelia adroveri Moyà-Solà, 1987

Przypisy

  1. ↑ C. Linnaeus: Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Wyd. 10. T. 1. Holmiae: Impensis Direct. Laurentii Salvii, 1758, s. 65. (łac.).
  2. ↑ W.H. Flower & R. Lydekker: An introduction to the study of mammals living and extinct. London: A. and C. Black, 1891, s. 307. (ang.).
  3. ↑ a b S.D. Webb & B.E. Taylor. The phylogeny of hornless ruminants and a description of the cranium of Archaeomeryx. „Bulletin of the American Museum of Natural History”. 167 (3), s. 151, 1980. (ang.). 
  4. ↑ a b І.В. Загороднюк. Наукові назви рядів ссавців: від описових до уніфікованих. „Вісник Львів. Ун-ту”. Серія біологічна. 48, s. 38, 2008. (ukr.). 
  5. ↑ a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 2: Eulipotyphla to Carnivora. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 306–378. ISBN 978-84-16728-35-0. (ang.).
  6. ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-11-26]. (ang.).
  7. ↑ C.J. Burgin: Introduction. W: Lynx Nature Books: All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 23. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
  8. ↑ Nazwy zwyczajowe za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 171–186. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
  9. ↑ J.S.J.S. Zijlstra J.S.J.S., Pecora Linnaeus, 1758, Hesperomys project (Version 23.8.1), DOI: 10.5281/zenodo.7654755 [dostęp 2023-11-27]  (ang.).
  10. ↑ Bourgeois. Note sur l’Amphimoschus ponteleviensis. „Journal de Zoologie”. 2, s. 235, 1873. (fr.). 
  11. ↑ A. Pomel. Mémoire pour servir à la géologie paléontologique des terrains tertiaires du département de l’Allier. „Bulletin de la Société Géologique de France”. Deuxieme série. 3, s. 369, 1846. (fr.). 
  12. ↑ B. Mennecart, L. Scherler, F. Hiard, D. Becker & J. Berger. Large mammals from Rickenbach (Switzerland, reference locality MP29, Late Oligocene): biostratigraphic and palaeoenvironmental implications. „Swiss Journal of Palaeontology”. 131 (1), s. 174, 2012. DOI: 10.1007/s13358-011-0031-6. (ang.). 
  13. ↑ Y. Jehenne. Bedenomeryx un nouveau genre de Ruminant primitif de l’Oligocène supérieur et du Miocène inférieur d’Europe. „Comptes rendus de l’Académie des sciences”. Série II. Mécanique-physique, Chimie, Sciences de l’univers, Sciences de la Terre. 307, s. 1992, 1988. (fr.). 
  14. ↑ D. Becker, G.E. Rössner, L. Picot & J. Berger. Early Miocene ruminants of Wallenried (USM, Aquitanian / Switzerland): Sedimentology, biostratigraphy and paleoecology. „Eclogae geologicae Helvetiae”. 94, s. 556, 2001. DOI: 10.5169/seals-168911. (ang.). 
  15. ↑ J. Morales, M. Pickford & M.D. Soria. Pachyostosis in a Lower Miocene giraffoid from Spain, Lorancameryx pachyostoticus nov. gen. nov. sp. and its bearing on the evolution of bony appendages in artiodactyls. „Geobios”. 26 (2), s. 209, 1993. DOI: 10.1016/S0016-6995(93)80016-K. (ang.). 
  16. ↑ J. Morales, M.D. Soria & M. Pickford. Sur les origines de la famille des Bovidae (Artiodactyla, Mammalia). „Comptes rendus de l’Académie des sciences”. Série IIa. Sciences de la terre et des planètes. 321, s. 1211, 1995. (fr.). 
  17. ↑ L. Ginsburg. Systematique et evolution du genre Miocene Palaeomeryx (Artiodactyla, Giraffoidea) en Europe. „Comptes rendus de l’Académie des sciences”. Série II. Mécanique-physique, Chimie, Sciences de l’univers, Sciences de la Terre. 301, s. 1076, 1985. (fr.). 
  18. ↑ B.A. Trofimov. Nouvelles données sur les Ruminantia les plus anciens d’Asie. „Cursillos y Conferencias del Instituto «Lucas Mallada»”. 4, s. 138, 1957. (fr.). 
  19. ↑ J. van der Made. New endemic large mammals from the Lower Miocene of Oschiri (Sardinia): Observations on evolution in insular environment. „Quaternary International”. 182 (1), s. 127, 2008. DOI: 10.1016/j.quaint.2007.09.036. (ang.). 
  20. ↑ J. Morales, M.D. Soria & M. Pickford. New stem giraffoid ruminants from the early and middle Miocene of Namibia. „Geodiversitas”. 21 (2), s. 232, 1999. (ang.). 
  21. ↑ S. Moyà-Solà. Los bóvidos (Artiodactyla, Mammalia) del yacimiento del Pleistoceno inferior de Venta Micena (Orce, Granada, España). „Paleontologia i Evolució”. Memoria Especial 1, s. 249, 1987. (hiszp.). 
Identyfikatory zewnętrzne (takson):
  • NCBI: 35500
  • identyfikator taksonu Fossilworks: 104775