Paul Lafargue

Paul Lafargue (ur. 16 czerwca 1842 w Santiago de Cuba, zm. 26 listopada 1911 w Draveil) – lekarz, socjalista, pisarz, filozof marksistowski, działacz i teoretyk międzynarodowego ruchu robotniczego^[1].

Życiorys

Urodzony na Kubie w rodzinie francuskich plantatorów, nauki gimnazjalne pobierał w Bordeaux i Tuluzie. Medycynę studiował w Paryżu^[1]. W czasie studiów rozpoczął działalność rewolucyjną w radykalnych kręgach młodzieży występującej przeciwko dyktaturze Napoleona III i początkowo pozostawał pod wpływem pozytywizmu szkoły Auguste Comte'a i proudhonowskiego anarchizmu.

W 1865 przebywając w Londynie jako wysłannik francuskiego oddziału I Międzynarodówki zetknął się z Karolem Marksem, co w istotny sposób zaważyło na jego dalszej drodze życiowej. W 1866 wszedł do Rady Generalnej I Międzynarodówki. Relegowany z uczelni, ukończył studia medyczne w Anglii w 1868. W tym samym roku poślubił średnią córkę Marksa, Laurę^[1].

W dniach Komuny agitował na jej rzecz w Bordeaux. Po jej upadku, zagrożony aresztowaniem, uciekł do Hiszpanii, gdzie działał przez rok w tamtejszym ruchu robotniczym. Następnie przeniósł się do Londynu i aktywnie uczestniczył w pracach I Międzynarodówki. W 1880 przygotował razem z Jules'em Guesde'em założenia organizacyjne i teoretyczne dla powstającej w tym czasie Francuskiej Partii Robotniczej. Zwalczał wrogie marksizmowi idee, w szczególności znajdujące pewien posłuch wśród robotników francuskich poglądy Proudhona, tzw. possybilistów, rewizjonizm Eduarda Bernsteina i przenikanie idei mieszczańskiej filozofii do ruchu robotniczego. I choć zasadnicza część jego poglądów politycznych i społecznych została ugruntowana przez naukę Marksa, silny wpływ miał nań anarchizm, z którym ponownie zetknął się na emigracji w Hiszpanii.

Powróciwszy do Francji w 1882 działał odtąd do końca życia jako oddany partii teoretyk, publicysta, propagandysta i organizator. Brał udział w ówczesnych głośnych kampaniach politycznych, przemierzał Francję wzdłuż i wszerz jako niestrudzony prelegent i agitator. Dwukrotnie, w 1883 i w 1885, wtrącony na krótki czas do więzienia Sainte Pelagie, gdzie napisał swoją najsłynniejszą pracę, pamflet Prawo do lenistwa. W 1891 został deputowanym do Zgromadzenia Narodowego. W 1911 wraz ze swoją żoną Laurą przy użyciu morfiny popełnił samobójstwo^[1], by uniknąć starości.

Poglądy filozoficzne

Ta sekcja jest niekompletna. Jeśli możesz, rozbuduj ją.

Włodzimierz Lenin uważał Lafargue’a za „jednego z najbardziej utalentowanych i głębokich krzewicieli idei marksizmu”^[2]. Szczególnie wiele uwagi poświęcał Lafargue krytyce neokantyzmu, który u schyłku XIX w. zyskał we Francji zwolenników wśród wybitnych przedstawicieli prawego skrzydła partii socjalistycznej, m.in. Jaurèsa^[3]. W pracach poświęconych zagadnieniom materializmu historycznego Lafargue stwierdza, że ludzkość rozwija się w środowisku naturalnym oraz w środowisku sztucznym, które powstaje w procesie życia społecznego. Środowisko sztuczne obejmuje ekonomiczne, społeczne, polityczne i ideologiczne stosunki społeczne. Decydującą siłą rozwoju społecznego jest sposób produkcji(inne języki)^[4].

Polskie przekłady pism Lafargue'a

Religija kapitału, Genewa, Wyd. "Walki Klas", 1886
Praca umysłowa wobec maszyny, Warszawa, [s. n.], 1890 [wyd. 2: Warszawa, nakł. Księgarni Naukowej, 1907
Kwestja kobieca, Warszawa, nakł. Księgarni Popularnej, 1905 [na okładce data 1906]
Prawo do lenistwa, Warszawa, [s. n.], 1906
Rozwój własności, Warszawa, [s. n.], 1907
Sprzedany apetyt, Łódź, nakł. Alfreda Straucha, 1907
Trusty amerykańskie. Ich działalność ekonomiczna, społeczna i polityczna, Warszawa, nakł. Wincentego Raabego 1907
Idealizm i materjalizm w pojmowaniu dziejów. Odpowiedź na referat obywatela Jauresa, [w:] Jean Jaures, Paul Lafargue, Idealistyczne a materialistyczne pojmowanie dziejów, Kraków, [s. n.], 1907, s. 25-50
Wspomnienia o Marksie, Warszawa, Książka, 1948 [wyd. 2: Warszawa, Książka i Wiedza, 1949]
Pisma wybrane, t. 1-2, Warszawa, Książka i Wiedza, 1961

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d Zając 2014 ↓, s. 24.
↑ (ang.) Włodzimierz Lenin. Speech Delivered in the Name of the R.S.D.L.P. at the Funeral of Paul and Laura Lafargue November 20 (December 3), 1911
↑ Czagin 1969 ↓, s. 481.
↑ Czagin 1969 ↓, s. 482-483.

Bibliografia

B.A. Czagin: Propagowanie materializmu dialektycznego przez Lafargue’a i jego walka z idealizmem we Francji. W: Krótki zarys historii filozofii. Pod redakcją M.T. Jowczuka, T.I. Ojzermana, I.J. Szczipanowa. Przeł. Marian Drużkowski i in.. Wyd. II, poprawione i uzupełnione. Warszawa: Książka i Wiedza, listopad 1969, s. 480-484. (pol.).
Robert Zając: Lekarze i polityka na przestrzeni dziejów. Wyd. 1. Białystok: Robert Zając, 2014. ISBN 978-83-928268-0-4.