Mięsień strzemiączkowy (łac. musculus stapedius) – w anatomii człowieka mały mięsień w uchu środkowym, najmniejszy z mięśni poprzecznie prążkowanych[1]. Początkowy przyczep ma wewnątrz wyniosłości piramidowej, na tylnej ścianie jamy bębenkowej. Brzusiec mięśnia wypełnia wyniosłość piramidową. Z jej wierzchołka wychodzi już jako ścięgno, pokryte błoną śluzową, zaginające się w dół i kończące się niedaleko głowy strzemiączka, na jego odnodze tylnej[1][2].
Mięsień ten, przekręcając skośnie podstawę strzemiączka, odciąga je od okienka owalnego, tym samym utrudniając przekazywanie drgań na błonę tegoż okienka. Podobnie jak mięsień napinacz błony bębenkowej, kurczy się przy bardzo wysokich lub głośnych dźwiękach, chroniąc kosteczki słuchowe przed nadmiernymi ruchami[1][2].
Przypisy
↑ abcdAdamA.BochenekAdamA., MichałM.ReicherMichałM., Anatomia człowieka. Tom V. Układ nerwowy obwodowy. Układ nerwowy autonomiczny. Powłoka wspólna. Narządy zmysłów, wyd. VI, Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2018, s. 419–420, ISBN 978-83-200-3258-1.
↑ abRichard L.R.L.DrakeRichard L.R.L., A. WayneA.W.VoglA. WayneA.W., Adam W.M.A.W.M.MitchellAdam W.M.A.W.M., Gray anatomia. Podręcznik dla studentów. T. 3, wyd. IV, Wrocław: Edra Urban & Partner, 2020, s. 132, ISBN 978-83-66548-16-9.
Przeczytaj ostrzeżenie dotyczące informacji medycznych i pokrewnych zamieszczonych w Wikipedii.