Allied Victory Medal Médaille Interalliée Médaille de la Victoire
Awers medalu brytyjskiego
Rewers medalu brytyjskiego
Baretka brytyjska z wyróżnieniem
Baretka ogólna
Ustanowiono
1919–1922
Kruszec
brąz
Multimedia w Wikimedia Commons
Medal Zwycięstwa lub Medal Międzyaliancki, w Polsce zwany także Medalem Międzysojuszniczym (ang.Allied Victory Medal, fr.Médaille Interalliée, Médaille de la Victoire) – medal międzynarodowy występujący w różnych wersjach nadawany uczestnikom I wojny światowej po stronie Ententy. Ustanowiony w latach 1919–1922 w zależności od kraju.
Historia
Medal był swojego rodzaju kompromisem. Każde państwo, biorące udział w I wojnie światowej po stronie Ententy, miało wydawać Medal Zwycięstwa dla własnych obywateli aby zapobiec masowej wymianie pamiątkowych odznaczeń między narodami. Wspólną cechą medali był awers z wizerunkiem Wiktorii – bogini zwycięstwa i chwały oraz wstążka w tych samych barwach.
W Polsce pojawił się wybijany z inicjatywy prywatnej medal nie związany z instytucjami państwowymi, nawiązujący do „Allied Victory Medal” i jemu podobnych medali państwowych. W odróżnieniu od Polski Czechosłowacja emitowała medal, choć oba państwa powstały po I wojnie światowej.
Polscy żołnierze francuskiego wojska i prawo do medalu
22 sierpnia 1922 Ministerstwo Spraw Wojskowych na łamach „Polski Zbrojnej” wyjaśniło, że prawo uzyskania medalu francuskiego „Médaille Interalliée” mieli wyłącznie ci żołnierze Polacy (w czynnej służbie i zdemobilizowani), którzy w wojnie światowej w czasie od dnia 2 sierpnia 1914 r., tj. od dnia jej wybuchu do dnia 11 listopada 1918 r., tj. do dnia podpisania rozejmu, uczestniczyli w walkach przeciwko Niemcom, Austrii, Turcji i Bułgarii: a) służąc w oddziałach bezpośrednio pod dowództwem francuskim, tj. na froncie francuskim; b) służąc w oddziałach, które walczyły poza obrębem Francji kontynentalnej na innych frontach, jak na froncie rosyjskim i wschodnim – w obu wypadkach najmniej w ciągu trzech miesięcy (wyłączając czas służby w Cesarskiej Armii Rosyjskiej). Prawa do medalu nie miały osoby uznane za niegodne wskutek wyroków bez odroczeń, zapadłych podczas działań wojennych, za czyny uznane przez prawo wojenne za przestępstwa, i nie zrehabilitowane przez amnestię. Uprawnieni do noszenia odznaki nabywali medal i wstążeczkę na własny koszt. Wojskowi (w czynnej służbie i zdemobilizowani), którzy nabyli prawa do odznaki i ubiegali się o nią mogli wnieść należycie umotywowane prośby do Ministra Spraw Wojskowych (Gabinet Ministra), do dnia 1 grudnia 1922 r., który wnioskował do Francji o przyznanie odznaczenie. Wojskowi w czynnej służbie wnosili prośby drogą służbową, natomiast zdemobilizowani za pośrednictwem właściwych powiatowych komend uzupełnień i następnie dowództw okręgów korpusów. Legitymacje nie były wydawane. Dowodem nadania i prawa noszenia medalu było zezwolenie Naczelnika Państwa na przyjęcie i noszenie obcego medalu, ogłoszone w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych[1].
↑O przyznanie medali francuskich. „Polska Zbrojna”. 227, s. 3, 1922-08-22. Warszawa.
↑Dziennik Rozkazów Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20/30, obwieszczenie nr 1. Medal Interalliée i Commémorative. „Sybirak”. 1 (13), s. 92, czerwiec 1937.
Bibliografia
Wiesław Bończa-Tomaszewski: Kodeks orderowy. Przepisy obowiązujące posiadaczy orderów, odznaczeń, medali i odznak. Warszawa-Kraków: Główna Księgarnia Wojskowa, Drukarnia Narodowa, 1939, s. 622.
/ 
Z tym tematem związana jest kategoria: Odznaczeni Medalem Zwycięstwa.
