Lorenzo Brancati di Lauria

Lorenzo Brancati di Lauria

Giovanni Francesco Brancati di Lauria

Kardynał prezbiter
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	10 kwietnia 1612 Lauria
Data i miejsce śmierci	30 listopada 1693 Rzym
Bibliotekarz Kościoła Rzymskiego
Okres sprawowania	1681–1693
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Inkardynacja	franciszkanie konwentualni
Prezbiterat	17 maja 1636
Kreacja kardynalska	1 września 1681 Innocenty XI
Kościół tytularny	S. Augustini SS. XII Apostoli
Multimedia w Wikimedia Commons

Lorenzo Brancati di Lauria OFMConv, właśc. Giovanni Francesco Brancati di Lauria (ur. 10 kwietnia 1612 w Laurii, zm. 30 listopada 1693 w Rzymie) – włoski kardynał.

Życiorys

Urodził się 10 kwietnia 1612 roku w Laurii, jako syn Marcella Brancatiego i Dorotei Serubbi, otrzymując imiona: Giovanni Francesco^[1]. Wbrew woli rodziców wstąpił do stanu kościelnego i w 1628 roku przyjął tonsurę^[1]. Rok później poważnie zachorował i złożył przysięgę, że w przypadku wyzdrowienia, wstąpi do zakonu franciszkanów konwentualnych^[2]. Niedługo potem stan jego zdrowia się poprawił i, chcąc dotrzymać obietnicy, postanowił wstąpić do klasztoru w Nola, jednakże uniemożliwił mu to gubernatorski zakaz udzielania święceń we wszystkich zgromadzeniach^[1]. Brancati powrócił wówczas do domu ojca, gdzie przeszedł kryzys wiary, chcąc zrezygnować z życia duchownego^[1]. Wiosną 1630 roku ostatecznie powrócił do zakonu i w Lecce rozpoczął nowicjat, a rok później złożył śluby wieczyste i zmienił imię na Lorenzo^[1]. Studiował między innymi logikę, fizykę, filozofię, teologię i scholastykę^[1]. 17 maja 1636 roku przyjął święcenia prezbiteratu. W 1637 roku uzyskał doktorat w Collegio di San Bonaventura i rozpoczął pracę akademicką. Wykładał m.in. w Neapolu, Florencji, Ferrarze, Bolonii, a w 1654 roku został profesorem na La Sapienzy^[1]. Doradzał papieżowi Aleksandrowi VII w opracowaniu bulli o Niepokalanym Poczęciu^[1]. 1 września 1681 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Augustini^[3]. Niespełna trzy tygodnie później został mianowany Bibliotekarzem Kościoła Rzymskiego^[1]. W grudniu tego samego roku powołano go do składu komisji mającej osądzić kwietystę Miguela de Molinosa^[1]. W styczniu 1693 roku został kamerlingiem Kolegium Kardynałów i pełnił ten urząd do śmierci, która nastąpiła 30 listopada w Rzymie^[1].

Przypisy