Leone Sinigaglia

Leone Sinigaglia (ur. 14 sierpnia 1868 w Turynie, zm. 16 maja 1944 tamże) – włoski kompozytor, badacz muzycznej kultury ludowej i alpinista żydowskiego pochodzenia.

Życiorys

Urodził się 14 sierpnia 1868 r. w Turynie, w zamożnej^[1] żydowskiej^[2] rodzinie. Podstaw gry na fortepianie uczył się u Severiny Verri, harmonii od Carlo Fassò, a gry na skrzypcach u Teresiny Perni. W 1888 roku został uczniem Giovanniego Bolzoniego, nauczyciela kompozycji i dyrektora Szkoły Muzycznej im. Giuseppe Verdiego w Turynie. Już od pierwszych lat Sinigaglia tworzył własne kompozycje. W 1891 roku w Teatrze Wiktora Emanuela w Turynie jego nauczyciel Giovanni Bolzoni poprowadził dla koncert muzyki jego autorstwa^[1].

Pod koniec 1894 r. Sinigaglia wyjechał do Wiednia, by pogłębić studia kontrapunktu i kompozycji pod kierunkiem dr Eusebiusa Mandyczewskiego. Podczas pobytu w Wiedniu Sinigaglia często spotykał Johannesa Brahmsa, który darzył go wielką sympatią oraz słuchał kompozycji Hansa Richtera, Gustava Mahlera i Felixa Weingartnera, poznał także Károlya Goldmarka i Antonína Dvořáka, który przez pewien czas udzielał mu lekcji orkiestracji w Pradze^[1].

W 1899 powrócił do Włoch, osiedlając się na stałe w Turynie, i rozpoczął działalność kompozytorską^[1], a także dydaktyczną^[3]. Jego utwory, orkiestrowe i kameralne, szybko stały się popularne na terenie Europy i Ameryki. Wśród najbardziej znanych znajdują się: Romanza i Humoreska na wiolonczelę i orkiestrę; Koncert A-dur, Romanza, Rapsodia piemoncka, Rondo na skrzypce i orkiestrę, Kwartet D-dur, Trio-Serenata na skrzypce, altówkę i wiolonczelę, tańce piemonckie, uwertura Le Baruffe Chiozzotte, suita piemoncka, Lamento na orkiestrę, Sonata C-dur na wiolonczelę i fortepian, Sonata G-dur na skrzypce i fortepian. Wśród dyrygentów, którzy prowadzili koncerty jego muzyki byli m.in. Arturo Toscanini, Arthur Nikisch, Gustav Mahler, Felix Weingartner, Wilhelm Furtwängler, Victor de Sabata, Camargo Guarnieri^[1].

Idąc za radą Antonína Dvořáka^[2], około 1902 r. Sinigaglia zaczął zbierać ludowe pieśni ze wzgórz Cavoretto, wykorzystując po raz pierwszy niektóre z nich w Tańcach piemonckich op. 31^[1]. Łącznie na przestrzeni lat zebrał ponad 500 piemonckich melodii^[3], które były wciąż śpiewane przez ludność^[1]. W jego biografii, zwłaszcza po pierwszej wojnie światowej, jest wiele luk, z czasem coraz mniej komponował^[2], poświęcając się zgłębianiu swoich badań nad melodiami ludowymi^[1]. Po wprowadzeniu we Włoszech w 1938 r. przepisów rasowych utwory żydowskich kompozytorów nie mogły już być wykonywane ani publikowane^[2].

Sinigaglia jest także pionierem eksploracji Dolomitów. W jego czasach Alpy były w większości przebadane, a ich szczyty zdobyte, ale niższe od nich Dolomity były przez alpinistów uważane za góry gorszego rodzaju, w związku z czym znajdowały się w nim niezdobyte szczyty. Sinigaglia zdobył niektóre ze szczytów jako pierwszy, a także wyznaczył nowe drogi na część innych gór^[3].

Po aresztowaniu przez policję w turyńskim szpitalu, gdzie próbował schronić się przed prześladowaniami rasowymi^[1], zmarł 16 maja 1944 r. na atak serca w transporcie do Auschwitz^[2]. Jego rękopisy przechowywał prof. Luigi Rognoni^[1].

Przypisy