Kazimierz Burzyński

Kazimierz Burzyński
Ilustracja
Kazimierz Burzyński (ze zbiorów NAC)
kapitan pilot kapitan pilot
Data i miejsce urodzenia

11 stycznia 1897
Chełmce

Data i miejsce śmierci

25 kwietnia 1944
Montreal

Przebieg służby
Lata służby

1917–1923 i ok. 1940–1944

Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Formacja

Luftstreitkräfte
Lotnictwo Wojska Polskiego
RAF

Jednostki

12 eskadra wywiadowcza
13 eskadra lotnicza
No 112 (North Atlantic) Wing No 45 (Atlantic Transport) Group

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-ukraińska
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Polowa Odznaka Pilota
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Medal Lotniczy (dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Multimedia w Wikimedia Commons
Lot bojowy d-cy 15 pułku ułanów płk Władysława Andersa z pilotem 12 eskadry wywiadowczej sierżantem Kazimierzem Burzyńskim

Kazimierz Burzyński (ur. 11 stycznia 1897[1] w Chełmcach, zm. 25 kwietnia 1944 w Montrealu) – kapitan pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Jana i Marii z Piotrowskich[2]. Chodził do szkoły powszechnej w Galicji[3], szkołę średnią ukończył w Gimnazjum oo. Jezuitów w Chyrowie[4]. Dalszą edukację kontynuował w Szkole Rolniczej w Szamotułach oraz na wyższym kursie Szkoły Rolniczej w Inowrocławiu[2]. Po wcieleniu do armii niemieckiej służył w następujących jednostkach: od 1 marca do 29 sierpnia 1916 w oddziale aeronautyki Balt. S. Legnica, od 29 sierpnia 1916 do 31 stycznia 1917 w 4 Oddziale Aeronautyki w Pile, od stycznia do lutego 1917 w 14 Oddziale Aeronautyki w Jamboli w Bułgarii, w czerwcu 1917 w 2 Oddziale Aeronautyki w Darmstadt, od czerwca do grudnia 1917 w oddziale balonów na uwięzi nr 73, od grudnia 1917 do kwietnia 1918 na Stacji Lotniczej Ławica. Od 25 kwietnia do 28 sierpnia 1918 szkolił się na pilota w Szkole Lotniczej w Fürstenwalde, a po jej ukończeniu ponownie skierowany został w dniach od 28 sierpnia do 11 listopada 1918 na doskonalenie lotnicze do Szkoły Lotniczej w Ławicy k. Poznania[2]. Po wstąpieniu do odrodzonego Wojska Polskiego jako pilot, latał podczas walk na frontach ukraińskim i bolszewickim. Od 11 stycznia 1919 latał w składzie 12 eskadry wywiadowczej[5][2]. W czerwcu 1921, w stopniu podporucznika, pełnił służbę w 13 eskadrze lotniczej należącej do 3 pułku lotniczego w Poznaniu[6].

8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 12. lokatą w korpusie oficerów rezerwy lotnictwa. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 3 pułku lotniczego[7][8]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Warszawa Miasto III. Posiadał przydział w rezerwie do 1 pułku lotniczego w Warszawie[9].

Od 1923 roku pracował jako pilot komunikacyjny, początkowo w Polskiej Linii Lotniczej „Aerolloyd” SA, w 1925 roku przemianowanej na „Aerolot”, a od 1928 roku, po połączeniu z „Aero”, w Polskich Liniach Lotniczych LOT. W roku 1936 jako pierwszy Polak osiągnął 1 milion przelecianych kilometrów (jako drugi w tym samym roku wyczyn ten osiągnął Klemens Długaszewski)[10]. Do wybuchu II wojny światowej wylatał łącznie około 1,4 mln kilometrów. Przed 1939 rokiem był szefem personelu latającego PLL „Lot”.

We wrześniu 1939 roku uczestniczył w ewakuacji polskiego lotnictwa cywilnego. Dostał się do Wielkiej Brytanii. Służył jako pilot transportowy, otrzymał numer służbowy RAF P-0015[11]. Od 1941 roku latał w Royal Air Force (Atlantic Ferry Organisation – ATFERRO) przez Atlantyk z Kanady do Anglii, w 1944 roku w stopniu kapitana (a w lotnictwie brytyjskim – Flight Lieutnant). W czasie wojny przekroczył 2 miliony przelatanych kilometrów.

Zginął 25 kwietnia 1944 w katastrofie B-24 w Montrealu(inne języki). Pilotowany przez niego samolot B-24 Liberator nr EW 148[2] rozbił się na terenie miasta Montreal, 6 minut po starcie, niszcząc 6 domów mieszkalnych. Zginęli wszyscy członkowie załogi oraz 10 mieszkańców[12]. Został pochowany na Notre Dame Des Neiges Cemetery w Montralu[13].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Informacja o Kazimierzu Burzyńskim na stronie Niebieskiej Eskadry. [dostęp 2014-04-13].
  2. ↑ a b c d e Zieliński i Wójcik 2005 ↓, s. 31.
  3. ↑ a b c Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest? Uzupełnienia i sprostowania. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1939, s. 33. [dostęp 2021-07-05].
  4. ↑ a b Z otwartych szkatuł. „Stolica”. 21 (1015), s. 13–14, 1967-05-27. Warszawa. [dostęp 2014-04-13]. 
  5. ↑ Hoff 2005 ↓, s. 29.
  6. ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 355.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 933, 952.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 854, 872.
  9. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 160, 665.
  10. ↑ Drugi „milioner” Polskich Linii Lotniczych „Lot”. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 138 z 19 czerwca 1936. 
  11. ↑ Krzystek 2012 ↓, s. 121.
  12. ↑ Liberator EW 148 Crash Site. griffintowntour.com. [dostęp 2012-04-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
  13. ↑ Cumft i Kujawa 1989 ↓, s. 223.
  14. ↑ M.P. z 1936 r. nr 36, poz. 66 „za zasługi na polu rozwoju polskiej komunikacji lotniczej”.
  15. ↑ a b Lista Krzystka ↓.
  16. ↑ M.P. z 1929 r. nr 154, poz. 395 „za zasługi związane z rozwojem polskiej komunikacji lotniczej”.
  17. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 436 „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918–1920”.

Bibliografia

  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
  • Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
  • Jerzy Domański: 1000 słów o samolocie i lotnictwie. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1974, s. 58.
  • Olgierd Cumft, Hubert Kazimierz Kujawa: Księga lotników polskich poległych, zmarłych i zaginionych 1939–1946. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1989. ISBN 83-11-07329-5.
  • Krzysztof Hoff: Skrzydła Niepodległej. O wielkopolskim lotnictwie w okresie Drugiej Rzeczypospolitej. Poznań: Wielkopolskie Muzeum Walk Niepodległościowych, 2005. ISBN 83-921347-0-2.
  • Józef Zieliński, Waldemar Wójcik: Lotnicy − Kawalerowie Orderu Wojennego Virtuti Militari. T. 1. Wojna polsko-bolszewicka 1919–1920. Warszawa–Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2005. ISBN 83-7441-243-7.
  • Tadeusz Jerzy Krzystek, [Anna Krzystek]: Polskie Siły Powietrzne w Wielkiej Brytanii w latach 1940–1947 łącznie z Pomocniczą Lotniczą Służbą Kobiet (PLSK-WAAF). Sandomierz: Stratus, 2012. ISBN 978-83-61421-59-7. OCLC 276981965.
  • Kazimierz Burzyński. Fundacja Historyczna Lotnictwa Polskiego. [dostęp 2019-11-08].

Linki zewnętrzne

  • Zdjęcie wykonane w czasie uroczystości z okazji wylatania 1 miliona kilometrów