Jan Lutkowic z Brzezia

Wikipedia:Weryfikowalność
Ten artykuł od 2009-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji.
Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Jan Lutkowic z Brzezia
Herb duchownego
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

ok. 1405
Brzezie

Data i miejsce śmierci

24 maja 1471
Kraków

Miejsce pochówku

bazylika archikatedralna św. Stanisława i św. Wacława w Krakowie

Biskup włocławski
Okres sprawowania

1463-1464

Biskup krakowski
Okres sprawowania

1464-1471

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Nominacja biskupia

6 czerwca 1463

Sakra biskupia

7 listopada 1463

Jan Lutkowic z Brzezia herbu Doliwa (ur. ok. 1405, zm. 24 maja 1471) – biskup kujawsko-pomorski, biskup krakowski, niedoszły biskup warmiński, podkanclerzy koronny.

Studiował w Krakowie. W latach 1429-1430 był sekretarzem księcia Witolda w Wilnie, następnie sekretarzem króla Władysława Jagiełły. Powstrzymał Witolda przed przyjęciem korony królewskiej z rąk cesarza Zygmunta Luksemburskiego. Zgromadził liczne kanonikaty – był członkiem kapituły krakowskiej, poznańskiej, płockiej i gnieźnieńskiej.

Brał udział w wielu misjach m.in. w 1433 na Sobór w Bazylei. W 1451 w Rzymie uzyskał tytuł doktora prawa. Wtedy też został bliskim współpracownikiem papieża Mikołaja V, będąc jego audytorem i kapelanem. W 1454 był obecny na sejmie sejmie Rzeszy w Ratyzbonie, gdzie obronił majestat króla polskiego, nie siadając na wyznaczonym mu miejscu, uważając je za niegodne. Przy osobie papieża Mikołaja V bronił interesów polskich, w szczególności praw do Prus przeciw zakonowi krzyżackiemu. Zdecydowany przeciwnik koncyliaryzmu, występował przeciw antypapieżowi Feliksowi V.

W 1453 administrator arcybiskupstwa gnieźnieńskiego (po śmierci Władysława Oporowskiego). W 1457 został wybrany przez grupę kanoników warmińskich (pod naciskiem króla Kazimierza Jagiellończyka) na biskupa warmińskiego, jako następca Franciszka Kuhschmalza; nie otrzymał prowizji papieskiej na to biskupstwo, ponieważ został zatwierdzony inny kandydat, Eneasz Sylwiusz Piccolomini, uznawany za osobę neutralną, w przeciwieństwie do Jana Lutka, jak również kandydata Krzyżaków Arnolda Venrade. 6 czerwca 1463 został zatwierdzony jako biskup kujawsko-pomorski; przyjął sakrę biskupią 7 listopada 1463. Już 19 października 1464 został przeniesiony na biskupstwo krakowskie; ingres w tej diecezji odbył 26 maja 1465.

W czasie wojny trzynastoletniej brał udział w walkach, a w 1460 w Bytomiu zawarł w imieniu króla Kazimierza Jagiellończyka sojusz z królem czeskim Jerzym z Podiebradów. Był gwarantem pokoju toruńskiego 1466 roku[1]. W 1469 w Piotrkowie odebrał hołd lenny od wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego Henryka von Plauen.

Przypisy

  1. Antoni Gąsiorowski, Polscy gwaranci traktatów z Krzyżakami XIV-XV wieku, w: Komunikaty Mazursko-Warmińskie nr 2-3, 1971, s. 258.
  • p
  • d
  • e
Biskupi diecezjalni
kujawsko-pomorscy
Biskupi diecezjalni
kujawsko-kaliscy
Biskupi diecezjalni
włocławscy
Biskupi pomocniczy
  • p
  • d
  • e
Biskupi diecezjalni
Biskupi pomocniczy
  • p
  • d
  • e
Coat of Arms of Polish-Lithuanian Commonwealth
Coat of Arms of Polish-Lithuanian Commonwealth
  • VIAF: 94147662975860551316
  • PLWABN: 9810608969705606
  • WorldCat: viaf-94147662975860551316
  • PWN: 3916633