Jan Jurjewicz Zabrzeziński

 Ten artykuł od 2008-05 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł.
Należy dodać przypisy do treści niemających odnośników do źródeł. Dodanie listy źródeł bibliograficznych jest problematyczne, ponieważ nie wiadomo, które treści one uźródławiają.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.
Jan Jurjewicz Zabrzeziński
Herb
Leliwa
Rodzina

Zabrzezińscy

Data urodzenia

1437

Data i miejsce śmierci

2 lutego 1508
Grodno

Ojciec

Jerzy Zabrzeziński

Żona

Anna Nasuta

Dzieci

Jan Janowicz Zabrzeziński
x 1. Zofia Radziwiłłówną, c. Mikołaja
2. Barbara Kieżgajło c. Stanislawa
Jadwiga Zabrzezińska
x Jerzy Iwanowicz Ilinicz
Jerzy Zabrzezinski
x Ludmiła Orszanka

Jan Jurjewicz Zabrzeziński herbu Leliwa (ur. 1437, zm. 2 lutego 1508) – marszałek hospodarski od 1482, kasztelan trocki od 1492, namiestnik nowogródzki od 1496-1498, wojewoda trocki 1487-1498, marszałek wielki litewski w latach 1498-1505, właściciel Międzyrzeca Podlaskiego.

Życiorys

24 lipca 1499 roku podpisał w Wilnie akt odnawiający unię polsko-litewską[1].

W czasie najazdu chana krymskiego Mengli I Gireja na Litwę w roku 1500 oddziały tatarskie dotarły aż na Podlasie. Właściciel miasta wojewoda trocki Jan Zabrzeziński nie tylko zorganizował obronę, ale zdążył w porę przybyć z odsieczą. Tradycja miejscowa w Międzyrzecu do XIX wieku przekazywała legendę, iż przy moście na Piszczce została rozbita horda tatarska i dlatego most ten do czasów obecnych międzyrzeczanie nazywają Hordowym Mostem.

Był sygnatariuszem unii piotrkowsko-mielnickiej 1501 roku[2]. Zwolennik unii mielnickiej. Po jej odrzuceniu w Brześciu w 1505 roku stracił wszystkie urzędy. Podpisał konstytucję Nihil novi na sejmie w Radomiu w 1505 roku[3].

Prawdopodobnie ufundował monaster św. Onufrego w Jabłecznej, chociaż z powodu zaginięcia dokumentów fundacyjnych nie da się tego faktu całkowicie potwierdzić[4][5].

Zamordowany skrytobójczo w Grodnie z rozkazu kniazia Michała Glińskiego, który przeszedł na stronę Moskwy[6].

Poślubił Annę Nasutę h. Rawicz, jedyną córkę Jana (zm. 1484), kasztelana drohickiego, starosty kamienieckiego, drohickiego, brzeskiego i grodzieńskiego, dziedzica Niemojek w ziemi drohickiej, i Korczewskiej. Anna Nasuta wniosła w posagu pokaźne dobra, w tym Niemojki[7].

Dzieci Jana Zabrzezińskiego z Anną:

Przypisy

  1. ↑ Akta unji Polski z Litwą, 1385-1791, wydali Stanisław Kutrzeba i Władysław Semkowicz, Kraków 1932, s. 127.
  2. ↑ Akta unji Polski z Litwą, 1385-1791, wydali Stanisław Kutrzeba i Władysław Semkowicz, Kraków 1932, s. 146.
  3. ↑ Volumina Legum, t. I. Petersburg 1859, s. 140.
  4. ↑ G. Kuprianowicz, K. Leśniewski: Monaster św. Onufrego w Jabłecznej. Jabłeczna: Prawosławna Diecezja Lubelsko-Chełmska, 1995, s. 24. ISBN 83-901221-2-X.
  5. ↑ ks. S. Żeleźniakowicz: Istorija Jabłoczinskogo Swiato-Onufrijewskogo Monastyria. T. I. Warszawa: Warszawska Metropolia Prawosławna, 2006, s. 53. ISBN 978-83-60311-03-5.
  6. ↑ Konopczyński W., Dzieje Polski nowożytnej, Warszawa 1996, s.9, ISBN 978-83-211-0730-1; Wojciechowski Z., Zygmunt Stary (1506-1548), Warszawa 1979, PIW,ISBN 83-06-00105-2, s. 77.
  7. ↑ Kościoły a państwo na pograniczu polsko-litewsko-białoruskim. Źródła i stan badań, M.Kietliński et al. (red.), Białystok 2005, s. 33
  8. ↑ Jan Zabrzeziński h. Leliwa, Wielka Genealogia Minakowskiego http://wielcy.pl/wgm/?m=NG&t=PN&n=8.72.63
  • p
  • d
  • e

Encyklopedia internetowa (osoba):
  • PWN: 3999680