Język puragi

Puragi
Obszar

Papua Zachodnia (Indonezja)

Liczba mówiących

700 (1987)

Klasyfikacja genetyczna
  • Języki transnowogwinejskie
  • Języki południowej Ptasiej Głowy
  • Języki południowej Ptasiej Głowy właściwe
  • Grupa zachodnia
  • Język puragi
Status oficjalny
Ethnologue 6b zagrożony↗
Kody języka
ISO 639-3 pru
IETF pru
Glottolog pura1253
Ethnologue pru
BPS 1067 1
W Wikipedii
Zobacz też: język, języki świata
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Język puragi, także: puragi-saga[1], mogao[2], iwaro[3] – język papuaski używany w prowincji Papua Zachodnia w Indonezji. W 1987 r. oszacowano, że ma 700 użytkowników[4]; według innych danych z 2004 r. mówi nim 1400 osób[5].

Posługują się nim mieszkańcy wsi Puragi i Saga (dystrykt Matemani, kabupaten Sorong Selatan), obie te lokalizacje mają swój własny dialekt. Pewni jego użytkownicy zamieszkują również miejscowości Tawanggire, Bedare i Isogo[1]. Sama społeczność określa swój język jako „iwáro”[6].

Pod koniec lat 80. XX w. odnotowano, że jest wykorzystywany w kontaktach domowych, zwłaszcza wśród starszego pokolenia. W powszechnym użyciu jest również język indonezyjski[7].

Przypisy

  1. ↑ a b Bahasa Puragi-Saga. [w:] Peta Bahasa [on-line]. Badan Pengembangan dan Pembinaan Bahasa, Kementerian Pendidikan dan Kebudayaan. [dostęp 2023-05-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2023-05-17)]. (indonez.).
  2. ↑ David M.D.M. Eberhard David M.D.M., Gary F.G.F. Simons Gary F.G.F., Charles D.Ch.D. Fennig Charles D.Ch.D. (red.), Puragi, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06]  (ang.).
  3. ↑ Jelle Miedema, Ger Reesink: One Head, Many Faces: New Perspectives on the Bird’s Head Peninsula of New Guinea. Leiden: KITLV Press, 2004, s. 109, seria: Verhandelingen van het Koninklijk Instituut voor Taal-, Land- en Volkenkunde 219. DOI: 10.1163/9789004454385. ISBN 978-90-67-18229-4. ISBN 978-90-04-45438-5. OCLC 1312159896. (ang.).
  4. ↑ Berry i Berry 1987 ↓, s. 93, 98.
  5. ↑ de Vries 2004 ↓, s. 129.
  6. ↑ de Vries 2004 ↓, s. 137.
  7. ↑ Berry i Berry 1987 ↓, s. 93.

Bibliografia

  • Keith Berry, Christine Berry: A Survey of the South Bird’s Head Stock. W: Peter J. Silzer, Joyce K. Sterner (red.): Workpapers in Indonesian Languages and Cultures. T. 4. Summer Institute of Linguistics, 1987, s. 81–117. [dostęp 2023-05-17]. (ang.).
  • Lourens de Vries: A short grammar of Inanwatan, an endangered language of the Bird’s Head of Papua, Indonesia. Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2004, seria: Pacific Linguistics 560. DOI: 10.15144/PL-560. ISBN 0-85883-545-2. OCLC 58532681. [dostęp 2023-05-17]. (ang.).