Giuseppe Archinto
Kardynał prezbiter | |||
Data i miejsce urodzenia | 7 maja 1651 | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce śmierci | 9 kwietnia 1712 | ||
Miejsce pochówku | Katedra w Mediolanie | ||
Arcybiskup Mediolanu | |||
Okres sprawowania | 1699–1712 | ||
Wyznanie | katolicyzm | ||
Kościół | |||
Sakra biskupia | 31 marca 1686 | ||
Kreacja kardynalska | 14 listopada 1699 | ||
Kościół tytularny | Santa Prisca | ||
|
Data konsekracji | 31 marca 1686 | ||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Konsekrator | Flavio Chigi | ||||||||||||
|
Giuseppe Archinto (ur. 7 maja 1651 w Mediolanie, zm. 9 kwietnia 1712 tamże) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 7 maja 1651 roku w Mediolanie, jako syn Carla Archinto i Cateriny Arese[1]. Studiował na Uniwersytecie Pawijskim, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. Był protonotariuszem apostolskim i referendarzem Trybunału Obojga Sygnatur[1]. 18 marca 1686 roku został tytularnym arcybiskupem Tesalonik, a trzynaście dni później przyjął sakrę[2]. W latach 1686–1689 był nuncjuszem w Toskanii, a w okresie 1689–1695 – w Wenecji[2]. W 1696 roku został nuncjuszem w Hiszpanii, gdzie wdał się w intrygi polityczne pomiędzy Habsburgami a Burbonami, będące prologiem do wojny o sukcesję hiszpańską[1]. Dzięki wytycznym od papieża zdołał utrzymać zaufanie Karola II, zachowując jednocześnie wpływy w rodzie Burbonów[1]. 18 maja 1699 roku został arcybiskupem Mediolanu[2]. 14 listopada został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santa Prisca[2]. W 1706 roku Księstwo Mediolanu został podbite przez wojska cesarskie pod dowództwem Eugeniusza Sabaudzkiego, a Archinto został zmuszony do współpracy z nimi[1]. Kardynał zmarł 9 kwietnia 1712 roku w Mediolanie[1].
Przypisy
- p
- d
- e
Biskupi Mediolanu |
|
---|---|
Arcybiskupi Mediolanu |
|