Ferdinando Maria de Rossi

Ferdinando Maria de Rossi

Kardynał prezbiter
Data i miejsce urodzenia	3 sierpnia 1696 Cortona
Data i miejsce śmierci	4 lutego 1775 Rzym
Prefekt Kongregacji Soborowej
Okres sprawowania	1759–1775
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	30 marca 1739
Sakra biskupia	2 sierpnia 1739
Kreacja kardynalska	24 września 1759 Klemens XIII
Kościół tytularny	S. Silvestro in Capite S. Ceciliae trans Tiberim
Multimedia w Wikimedia Commons

Ferdinando Maria de Rossi (ur. 3 sierpnia 1696 w Cortonie, zm. 4 lutego 1775 w Rzymie) – włoski kardynał.

Życiorys

Urodził się 3 sierpnia 1696 roku w Cortonie, jako syn Pietra Paola de Rossiego^[1]. Początkowo studiował w Collegio Romano, gdzie uzyskał doktoraty z teologii i filozofii, a następnie przeniósł się na Uniwersytet w Maceracie, gdzie uzyskał doktorat utroque iure^[1]. Wkrótce potem został prałatem Jego Świątobliwości, referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i kanonikiem kapituły bazyliki liberiańskiej^[1]. 30 marca 1739 roku przyjął święcenia kapłańskie^[2]. 20 lipca 1739 roku został wybrany tytularnym arcybiskupem Tarsu, a trzynaście dni później przyjął sakrę^[2]. Od 1742 do 1759 był wiceregentem Rzymu, a w międzyczasie został też dziekanem Najwyższego Trybunału Sygnatury Łaski^[1]. 1 lutego 1751 roku został łacińskim patriarchą Konstantynopola^[2]. Gdy rok później zmarł jego brat, obawiał się, że jego ród nie przetrwa^[1]. W 1759 roku, po śmierci Antonia Marii Erba Odescalchiego, przez kilka miesięcy był wikariuszem generalnym Rzymu^[1]. Przez całe życie był przychylny zakonowi jezuitów i to dzięki ich protekcji uzyskał promocję kardynalską^[1]. 24 września 1759 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny San Silvestro in Capite^[2]. Cztery dni później został prefektem Kongregacji Soborowej^[2]. Gdy w 1767 roku jezuici zostali wydaleni z Hiszpanii, de Rossi był jednym z dwóch kardynałów (obok Carla Cavalchiniego), którzy głosowali za przyjęciem ich w Państwie Kościelnym^[1]. Rok później został członkiem grupy kardynałów, mającej reprezentować Stolicę Piotrową w rozmowach rozstrzygających spór z księstwem Parmy^[1]. Komisja wydała dokument, w którym odrzuciła wszelkie roszczenia rządu parmeńskiego i potwierdziła starożytne przywileje kościelne. Dokument ten wywołał oburzenie nie tylko w Parmie, ale też w pozostałych prowincjach należących do Burbonów^[1]. De Rossi zmarł 4 lutego 1775 roku w Rzymie, w wyniku apopleksji^[1].

Przypisy