Centralna Biblioteka Narodowa w Rzymie

Centralna Biblioteka Narodowa w Rzymie

Bibliotecha Nazionale Centrale di Roma Vittorio Emmanuele II

Państwo	Włochy
Miejscowość	Rzym
Adres	Viale Castro Pretorio, 105
Data założenia	1875
Położenie na mapie Włoch Centralna Biblioteka Narodowa w Rzymie
41°54′24,41″N 12°30′17,86″E/41,906781 12,504961
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Centralna Biblioteka Narodowa w Rzymie (Bibliotecha Nazionale Centrale di Roma Vittorio Emmanuele II) – jedna z dwóch włoskich bibliotek narodowych, których zadaniem jest zachowanie włoskiego dziedzictwa narodowego.

Historia

Ze względów historycznych we Włoszech jest 10 bibliotek, które maja w nazwie słowo narodowa. Jednak tylko dwie z nich: Centralna Biblioteka Narodowa w Rzymie i Centralna Biblioteka Narodowa we Florencji pełnią funkcję bibliotek narodowych i ich zadaniem jest gromadzenia zbiorów ogólnokrajowych, mają one prawo do egzemplarza obowiązkowego oraz są zobowiązane do tworzenia i publikowania bibliografii narodowej^[1].

Biblioteka została otwarta 14 marca 1876 roku w Palazzo del Collegio Romano, gdzie mieściła się biblioteka zakonu jezuitów, a jej zbiory stały się zaczątkiem zbiorów. 31 stycznia 1975 biblioteka przeniosła się do budynku zaprojektowanego przez architektów Massimo Castellazzi, Tullio Dell'Anese i Annibale Vitellozzi. Nowoczesny budynek ma 50 000 m²^[2].

Zadania

Biblioteka Centralna w Rzymie jako centrum informacji bibliograficznej wydawała następujące publikacje bibliograficzne:

• Bolletino delle opere moderne straniere. Biuletyn opisujący gromadzone przez bibliotekę zagraniczne wydawnictwa tematycznie związane z Włochami. Wydawany w formie papierowej w latach 1886–2010. Od 2010 roku tylko w formie cyfrowej^[3].
• Indice Generale degli Inkunaboli. Wydawany był w latach 1943–1981 i zawierał informacje o inkunabułach zgromadzonych we włoskich bibliotekach^[4].
• Od 1989 roku Biblioteca Nazionale Centrale di Roma stanowi również narodowe centrum badań manuskryptów i gromadzi u siebie mikrofilmy ze wszystkimi manuskryptami, bibliotek z terenu Włoch.

Zbiory

Zgodnie z obowiązującą od 1939 roku ustawą Norme per la consegna di esemplari degli stampati e delle publicazioni sposoby przekazywania egzemplarzy obowiązkowych były dość skomplikowane. Drukarze z 5 bezpłatnych egzemplarzy cztery przekazywali do prefektury, a ta przesyłała je do Biblioteki Narodowej w Rzymie, Biblioteki Narodowej we Florencji, biblioteki mieszczącej się w stolicy danej prowincji, która była wyznaczana przez Ministerstwo Kultury oraz do biura premiera. Piąty egzemplarz otrzymywało Ministerstwo Sprawiedliwości. Dlatego w 2004 roku weszła w życie nowa ustawa Norme relative al deposito legale dei documenti di interesse culturali destinati all’uso pubblico. Zgodnie z nią wydawcy przekazują od 4 do 5 bezpłatnych egzemplarzy. Dwa trafiają do bibliotek centralnych, a pozostałe trafiają do regionalnych^[1]. Ustawą zostały również objęte czasopisma, mapy, atlasy, druki muzyczne, druki ulotne, płyty i inne^[5].

W 2016 roku zbiory biblioteki liczyły: 7 milionów książek, 8 000 rękopisów, 2000 inkunabułów, 20 000 map, 10 000 rysunków i grafik, 50 000 czasopism i 34 000 rozpraw doktorskich^[6].

Przypisy