Carl Cornelius
Pełne imię i nazwisko | Carl Adolf Wenzeslaus Cornelius | ||
---|---|---|---|
Data i miejsce urodzenia | 12 marca 1819 | ||
Data i miejsce śmierci | 10 lutego 1903 | ||
Zawód, zajęcie | historyk | ||
Narodowość | niemiecka | ||
Alma Mater | Uniwersytet Fryderyka Wilhelma w Bonn | ||
Rodzice | Carl Joseph Gerhard Cornelius (1793–1843) | ||
Małżeństwo | Elisabeth Simrock | ||
Dzieci | Elisabeth (1858–1933) | ||
|
Carl Adolf Wenzeslaus Cornelius (po otrzymaniu tytułu szlacheckiego używał formy von Cornelius; ur. 12 marca 1819 w Würzburgu, zm. 10 lutego 1903 w Monachium) – niemiecki historyk Kościoła.
Życiorys
Carl Cornelius studiował w Bonn i Berlinie, między innymi u Leopolda von Ranke. Następnie pracował jako nauczyciel w gimnazjach w Emmerich i Koblencji, a także (od 1846 do 1848[1]) w Liceum Hosianum w Braniewie. W latach 1848–1849 był członkiem parlamentu frankfurckiego.
W 1851 uzyskał habilitację na Westfalskim Uniwersytecie Wilhelma w Münsterze. W 1852 został docentem historii we Wrocławiu. W 1854 roku został mianowany profesorem na Uniwersytecie w Bonn, a w 1856 na Uniwersytecie Ludwika i Maksymiliana w Monachium, gdzie otrzymał tak zwaną profesurę katolicką. W tym czasie pracował nad historią komuny münsterskiej (Täuferreich von Münster).
Politycznie był zwolennikiem Wielkich Niemiec i Ottona Bismarcka. Opowiadał się za reformami w Kościele, odrzucał dogmat o nieomylności papieża, należał do zwolenników starokatolicyzmu.
Był od 1860 członkiem komisji historycznej przy Bawarskiej Akademii Nauk. Cornelius objął kierownictwo redakcji wydania korespondencji z Wittelsbach. Był to zbiór aktów władców bawarskich z XVI i XVII wieku. Po ustąpieniu Heinricha von Sybel Cornelius został sekretarzem całej komisji.
Po 1870 zajmował się postacią Jana Kawina. Od 1897 był członkiem korespondentem Berlińsko-Pruskiej Akademii Nauk[2].