Annemarie Schimmel

Annemarie Schimmel

Glasplatte w Bonn
Data i miejsce urodzenia	7 kwietnia 1922 Erfurt, Niemcy
Data i miejsce śmierci	26 stycznia 2003 Bonn, Niemcy
Zawód, zajęcie	naukowiec, pisarka, wykładowca akademicki
Multimedia w Wikimedia Commons

Annemarie Schimmel (ur. 7 kwietnia 1922 w Erfurcie, zm. 26 stycznia 2003 w Bonn) – niemiecka naukowiec, orientalistka, pisarka, wykładowca akademicki, profesor na Uniwersytecie Harvarda w latach 1967–1992.

Wczesne życie

Annemarie Schimmel pochodziła z protestanckiej, wykształconej klasy średniej. Jej ojciec Paul był pracownikiem pocztowym, a matka Anna należała do rodziny powiązanej z żeglugą i międzynarodowym handlem. Po ukończeniu szkoły średniej w wieku 15 lat pracowała dobrowolnie przez pół roku w Reichsarbeitsdienst, organizacji przystosowania obywatelskiego i wojskowego młodzieży w III Rzeszy, która w trakcie II wojny światowej wykonywała funkcje pomocnicze wobec Wehrmachtu. W 1939 rozpoczęła studia na Uniwersytecie w Berlinie, gdzie była pod silnym wpływem nauczyciela Hansa Heinricha Schaedera, który zasugerował, aby studiowała Dīvān-e Šams-e Tabrīzī, jedno z głównych dzieł Dżalala ad-Din ar-Rumi, wybitnego poety sufickiego, mistyka perskiego, teologa islamskiego, założyciel bractwa „wirujących derwiszy”^[1][2].

W listopadzie 1941 uzyskała doktorat na podstawie obrony pracy magisterskiej Pozycja kalifa i Qadi w późnośredniowiecznym Egipcie (Die Stellung des Kalifen und der Qadis im spätmittelalterlichen Ęgypten)^[2]. Niedługo potem została zatrudniona przez Auswärtiges Amt, niemieckie ministerstwo spraw zagranicznych, gdzie pracowała przez kilka następnych lat, kontynuując w wolnym czasie naukę. Po zakończeniu II wojny światowej, w maju 1945, przez kilka miesięcy była przetrzymywana przez władze USA w celu zbadania jej działalności jako niemieckiego pracownika służb zagranicznych, ale została oczyszczona z wszelkich podejrzeń o współpracę z nazistami^[2]. W 1946, w wieku 23 lat, została profesorem studiów arabskich i islamskich na Uniwersytecie w Marburgu w Niemczech. Przez krótki okres życia (1955-1957) pozostawała w związku małżeńskim, ale życie domowe jej nie odpowiadało i wkrótce powróciła do swoich naukowych badań. w 1954 otrzymała drugi doktorat z historii religii^[3].

Rozwój kariery

W 1954 nastąpił punkt zwrotny w życiu Schimmel, kiedy została mianowana profesorem historii religii na Uniwersytecie w Ankarze. Spędziła pięć lat w stolicy Turcji, nauczając w języku tureckim i zgłębiając kulturę i mistyczne tradycje tego kraju. Była pierwszą kobietą i pierwszą niemuzułmanką, która uczyła teologii na uniwersytecie w Turcji^[4]. W 1967 zainaugurowała program studiów indo-muzułmańskich na Uniwersytecie Harvarda i pozostała na wydziale amerykańskiej uczelni przez następne dwadzieścia pięć lat. Mieszkała w kwaterze na kampusie Harvardu, często odwiedzała Nowy Jork, gdzie była zatrudniona jako konsultantka w Metropolitan Museum of Art i słynęła ze zdolności do robienia manuskryptów w stylu kaligrafii. Jej pamięć o stylach kaligraficznych była niemal fotograficzna. W latach osiemdziesiątych pracowała w redakcji Encyclopedia of Religion, wydanej w 16 tomach, przez wydawnictwo Macmillan, pod redakcją Mircea Eliade. W 1992 po przejściu na emeryturę na Harvardzie, została mianowana Professor Emerita of Indo-Muslim Culture. Została także mianowana honorowym profesorem na Uniwersytecie w Bonn. Po odejściu z Harvardu powróciła do Niemiec, gdzie mieszkała w Bonn aż do swojej śmierci w 2003^[4][3].

Schimmel uczyła pokolenia studentów w wyjątkowym stylu, była wielojęzyczna – oprócz niemieckiego, angielskiego, francuskiego, hiszpańskiego, włoskiego, łaciny i tureckiego mówiła po arabsku, persku, urdu i pendżabsku. Opublikowała ponad pięćdziesiąt książek i setki artykułów na temat literatury, mistycyzmu i kultury islamskiej, a także przetłumaczyła perską, urdu, arabską, sindhijską i turecką poezję i literaturę na język angielski i niemiecki. Jej szczególne zamiłowanie do kotów skłoniło ją do napisania książki o ich roli w literaturze muzułmańskiej, a zainteresowanie mistyką zaowocowało książką o symbolice numerycznej w różnych kulturach. Największą jej pasją był sufizm, mistyczna gałąź islamu. Nawet wybitni sufici uznali ją za jednego z czołowych ekspertów w ich historii i tradycji^[4][3].

Życie prywatne

Annemarie Schimmel w 1955 poślubiła w Ankarze tureckiego inżyniera. Małżeństwo wkrótce zakończyło się rozwodem (1957), a związek ten utrzymywała w tajemnicy przez całe życie^[5].

Wybrana twórczość

• Mohammad Iqbal, Poet and Philosopher: A Collection of Translations, Essays, and Other Articles (1960)
• Islamic Calligraphy (1970)
• Islamic Literatures of India (1973)
• Mystical Dimensions of Islam (1975)
• Classical Urdu Literature: From the Beginning to Iqbal (1975)
• Pain and Grace: A Study of Two Mystical Writers of Eighteenth-Century Muslim India (1976)
• A Dance of Sparks: Imagery of Fire in Ghalib’s Poetry (1979)
• We Believe in One God: The Experience of God in Christianity and Islam (1979)
• The Triumphal Sun: A Study of the Works of Jalaloddinn Rumi (1980)
• As Through a Veil: Mystical Poetry in Islam (1982)
• Das Mysterium der Zahl (1983)
• And Muhammad Is His Messenger: The Veneration of the Prophet in Islamic Piety (1985)
• Gabriel’s Wing: Study into the Religious Ideas of Sir Muhammad Iqbal (1989)
• Calligraphy and Islamic Culture (1990)
• Islamic Names: An Introduction (1990)
• A Two-Colored Brocade: The Imagery of Persian Poetry (1992)
• Islam: An Introduction (1992)
• Nightingales under the Snow: Poems (1994)
• Anvari’s Divan: A Pocket Book for Akbar (1994)
• Deciphering the Signs of God: A Phenomenological Approach to Islam (1994)
• Meine Seele ist eine Frau (1995)
• Look! This Is Love (1996)
• Im Reich der Grossmoguls: Geschichte, Kunst, Kultur (2000)
• Islam and the Wonders of Creation: The Animal Kingdom (2003)
• Introducción al Sufismo (2007)

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Książki Annemarie Schimmel
• Książki Annemarie Schimmel