Aleksander Omieczyński

Ten artykuł od 2016-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary) Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Aleksander Omieczyński (ur. 12 grudnia 1909 w Trzciance, zm. 10 września 1941 w Szczecinie) – nauczyciel, chórzysta, krzewiciel polskości.

Życiorys

Był synem małorolnego chłopa. Po ukończeniu Seminarium Nauczycielskiego w Lubawie odbył praktykę w Grudziądzu i w 1933 r. wyjechał do Wrocławia, gdzie miał zamiar podjąć pracę w polskiej szkole. Władze niemieckie nie wyraziły jednak na to zgody, więc w 1935 r. wyjechał do Szczecina. Po wielu trudnościach rozpoczął pracę w polskiej szkole, ucząc legalnie języka polskiego i śpiewu, a nielegalnie historii i geografii. Prowadził również drużynę harcerską „Gryf” i zuchową „Wiewiórki”. Nie poprzestawał na pracy z dziećmi, działał także wśród młodzieży i dorosłych, organizował chór, orkiestrę i teatr amatorski.

Krzewienie polskości

Działalność Omieczyńskiego na polu krzewienia polskości nie ograniczała się tylko do polskiego środowiska w Szczecinie, ale sięgała także do okolicznych powiatów skupiających robotników polskiego pochodzenia. Pełniąc funkcję nauczyciela drużynowego i członka Związku Polaków, organizował w terenie punkty nauczania, oddziały ZP, a także biblioteki oraz pomagał kolportować prasę polską.

3 czerwca 1939 r. Aleksander Omieczyński został aresztowany w czasie prowadzenia lekcji, a szkołę polską zamknięto. W sierpniu 1939 r. wywieziono go do obozu w Oranienburgu, gdzie znajdowało się już wielu aresztowanych działaczy polonijnych, m.in.: M. Golisz, J. Mozolewski, W. Narożynski. W 1940 r. przewieziony został do więzienia w Szczecinie, gdzie 10 września 1941 r. został zamordowany. Pochowany został na Cmentarzu Centralnym w Szczecinie^[1].

Przypisy